تفاوت فیلم پیر پسر و زیبا صدایم کن نسبت به نقش پدر

این روزها شاهد دو فیلم با محوریت پدر و فرزند در عرصه سینما هستیم؛ زیبا صدایم کن و پیر پسر.

نگاه متفاوت سازنده این آثار به نقش پدر نکته جالبی است.

در پیرپسر شاهد یک پدر هستیم که شاید سلامت روان داشته باشد اما بویی از انسانیت نبرده فقط به امیال شخصی خود اهمیت می‌دهد و ذره‌ای به فرزندانش اهمیت نمی‌دهد، آینده پسرهایش برایش اصلا مهم نیست و در آخر آن‌ها را به تباهی می‌کشاند و با دست‌های  خودش فرزندانش را به نابودی می‌کشاند.

و پسرهایش به قدری از او متنفر هستند که بارها و بارها نقشه قتل او را می‌کشند و آرزوی مرگ پدرشان را دارند.

اما در ذهن زیبا داستان پدری را داریم که از نظر روانی بهم ریخته‌است اما آن قدری انسانیت درون او زنده مانده که کل دغدغه‌اش فرزندش باشد.

او با عشق سال‌ها گلی را برای دخترش پرورش داده، ذره‌ای پول برایش پنهان کرده و تمام فکر و ذکرش تولد دخترش است و حتی به خاطر او از آسایشگاه فرار کرده و بعد تمام تلاشش را می‌کند تا رویای دخترش برای خانه دار شدن را محقق کند.

در مقابل دختر او با تمام سختی‌هایی که به خاطر تنها بزرگ شدن کشیده؛ مهر پدر را در دل دارد شاید بدخلقی کند اما دائما نگران اوست و آرزوی سلامتی پدرش را در دل دارد.

دو داستان کاملا متضاد اما در یک دوره روی پرده سینما... عشق فرزند و پدر و تنفر پسر و پدر... اما هر دو فیلم به خوبی احساسات بیننده را درگیر می‌کند و به یک اندازه مخاطب را در فکر فرو می‌برد، می‌توان این‌گونه گفت که سازنده‌های این دو فیلم بلد بودن دست روی عواطف انسانی بگذارند و هر یک از منظری متفاوت خانواده‌های سختی کشیده را به تصویر بکشند و احساسات پیچیده درون یک خانواده بهم ریخته را به نمایش در بیاورند.

هر دوی موضوعات از دل جامعه حقیقی بیرون کشیده شده است، موضوعاتی که نمی‌توان روی آن برچسب تخیلی بودن زد و حقیقت تلخ زندگی بعضی از قشرهای جامعه به حساب می‌آید.

و به لطف بازیگرهای پدر این دو فیلم، امین حیایی (زیبا صدایم کن) و حسن پورشیرازی (پیرپسر) که بازیگری قوی از خود نشان دادند فیلم قابل باورتر شده و بهتر احساسات تماشاگر را به غلیان در می‌آورد.

این دو فیلم توانستند در جایگاه ژانر اجتماعی به خوبی دیده شوند و در کنار سینمای کمدی جا پای خود را سفت نگه‌دارند و به خوبی در گیشه عمل کنند و قطعا این موفقیت را مدیون فیلمنامه خود هستند.