عزیزم لطفاً «زیبا صدایم کن»

اگر سینما را ضرب‌المثل در نظر بگیریم. برای سینمای امروز که ژانر کمدی را در اولویت قرار داده است، سینمای اجتماعی ملایم و عاطفی همان ضرب‌المثل «از نان شب واجب‌تر است» خواهد بود. 

باید بپذیریم که ما به سینمای بدون خون‌ریزی و اشک هم نیازمندیم. چیزی شبیه فیلم «در دنیای تو ساعت چند است» یا «چیزهایی هست که نمی‌دانی» یا «زیبا صدایم کن».

فیلم جدید رسول صدرعاملی همان تکه گمشده سینمای امروز است. فیلمی درباره رابطه پدر و دختر. آن هم از نه از جنس کتک و کبودی و دلهره. بلکه عاطفه و عشق. 

شاید قابل باور نباشد اما از بس که سینمای امروز یا فقط خندانده یا حتما حال مخاطب را گرفته، اگر کارگردان این فیلم کس دیگری بود، انتظار می‌رفت که در بخش‌هایی از فیلم اتفاق بدی بیفتد تا خدای نکرده، مخاطب، دست خالی (از عادتِ سینمای امروز) از سالن بیرون نرود. اما رسول صدرعاملی راوی عاطفه است. او حتی در سخت‌ترین شرایط هم یادش نمی‌رود خانواده پشت‌و‌پناه است و دلش نمی‌خواهد این قطعیت را ندیده بگیرد. 

«زیبا» در آستانه شانزده سالگی برای رسمیت دادن به زندگی مستقلش تلاش می‌کند. او از مادری که رهایش کرده و پدری که تیمارستان است دل‌کنده اما این همه ماجرا نیست. پدر زیبا روز تولدش از تیمارستان فرار می‌کند تا با بازی درخشان امین حیایی بیننده را روی صندلی آرام بنشاند. امین حیایی که از نظر خیلی‌ها شایسته دریافت سیمرغ بلورین چهل‌وسومین دوره جشنواره فجر است، این‌بار هم بازی درخشان و بی‌نقصش را در لحنی جدید و بازی متفاوت ارائه می‌کند.

حیایی در نقش پدری دلسوز و صبور آمده تا شخصیتی به یاد ماندنی در ذهن مخاطب جا بگذارد. آمده تا یادمان بیندازد، چقدر پدرها دوست‌داشتنی هستند. 

هر چند در این بین نباید بازی یکدستی که کارگردان از ژولیت رضاعی در نقش زیبا گرفته را هم از یاد برد. ژولیت رضاعی دختر کریستف رضاعی با اولین حضورش مقابل دوربین صدرعاملی یادمان می‌آورد که سینما حضور بسیاری از ستارگانش را مدیون این کارگردان است.

فیلم محبوب بسیاری از اهالی رسانه یعنی «زیبا صدایم کن» از ۱۷ اردیبهشت به سینما می‌آید. فیلمی که باید زیبا صدایش و با احترام، بدون نگرانی تماشایش کرد. 

راستی اگر سینما را ضرب‌المثل در نظر بگیریم، فیلم «زیبا صدایم کن» همان است که می‌تواند ثابت کند با یک گل هم بهار می‌شود اگر آغوش پدر و لبخند دختر در میان باشد.