به فکر آدم نیستن؛ فقط می‌خوان لباس قشنگ باشه!

بن افلک که در سال ۲۰۱۶ در فیلم «بتمن علیه سوپرمن: طلوع عدالت» به کارگردانی زک اسنایدر ظاهر شد، گفت: «به فکر آدم نیستن؛ فقط می‌خوان لباس قشنگ باشه.»

افلک توضیح داد: این لباس با لایه‌هایی از فوم و لایکرا ساخته شده بود و باعث تعریق شدید و گرمای طاقت‌فرسا می‌شد. به گفته او، بدلکاران حرفه‌ای هم تنها می‌توانند حدود ۴۵ دقیقه آن را تحمل کنند و بعد از آن احساس گرمازدگی می‌کنند.

او با طعنه اضافه می‌کند: «این لباس به شما حس قهرمانی نمی‌دهد چون فوراً خسته و عرق‌کرده می‌شوی».

لباسی که افلک از آن شکایت داشت، توسط مایکل ویلکینسون (نامزد اسکار) طراحی و توسط استودیوی Ironhead ساخته شده بود. گزارش‌ها حاکی از آن است که پوشیدن این لباس حدود ۲۵ دقیقه زمان می‌برد و به کمک ۶ دستیار نیاز دارد.

نکته عجیب این است که پیش از این هم مایکل کیتون، با لباس بتمن مشکل داشت و نمی‌توانست گردنش را با آن بچرخاند.

از جمله لباس‌های خیلی سخت و سنگین دیگر در سینما می‌شود به لباس توبی مگوایر در «مرد عنکبوتی» اشاره کرد که خودش در مصاحبه‌ای گفته بود: «این لباس به شدت چسبان بود و پوشیدنش حدود ۳۰ دقیقه طول می‌کشید و بعد از چند ساعت، احساس خفگی می‌کرد و درآوردنش هم به کمک نیاز داشت. در حالی که هر بار باید برای سرویس بهداشتی کل لباس از تنش درآورده می‌شد!»

از لباس‌های خیلی سنگین و اذیت کننده در هالیوود یاد لباس رابرت داونی جونیور در فیلم مرد آهنی بیفتید. در نسخه‌های اول، رابرت داونی مجبور شد بخشی از یک زره آهنی را بپوشد و در مصاحبه‌ای گفته بود: این لباس بسیار سنگین بود، با آن جایی را نمی‌شد دید و باعث سردرد و حالت تهوعش می‌شد. بعدها بیشترش با جلوه‌های ویژه جایگزین شد.»

لباس زن گربه‌ای هم که در جای خود از آن لباس‌های عجیب بود. لباسی سرتاسر لاتکس که میشل فایفر باید آن را می‌پوشید و دوام می‌آورد. بد نیست بدانید برای آن لباس باید پودر بچه به تنش می‌زد و خودش می‌گفت بسیار اذیت کننده، تنگ و عرق‌زا بود.

بازی‌های ماندگار، هزینه‌های زیادی برای بازیگر دارد که یکی از آنها تحمل لباس‌های سخت است و جنیفر لارنس هم پیش از این، چنین چیزی را تجربه کرده بود. لارنس ​برای تبدیل شدن به «میستیک»، باید ساعت‌ها زیر دست گریمورها می‌نشست تا بدنش را با رنگ آبی و پروتز بپوشانند. این لباس در اصل لباس نبود، بلکه بدن کاملش گریم می‌شد؛ جنیفر گفته بود، این تجربه مثل «حبس بودن در زندان رنگی» بود!