غلبه نسل زد صلح‌جو بر پیرمردهای جنگجو
تجربه دو دهه اخیر گروه‌های اقلیتی که از مسیر لوله تفنگ‌هایشان به دنبال حقوق خود بودند، نشان می‌دهد، دوران سلطه‌جویی نظامی به پایان رسیده و زمان، زمانه گفتمان و دستیابی به حقوق خود از طریق مذاکره است. پ‌ک‌ک، جدیدترین این گروه‌ها است.
حزب کارگران کردستان معروف به پ‌ک‌ک بعد از 46 سال مبارزه مسلحانه و از دست رفتن جان 40 هزار نفر از اعضای آن در جریان مبارزات با ترکیه و نزدیک به دو ماه بعد از گذاردن سلاح‌های خود بر زمین، انحلال این گروه را به عنوان یک گروه شبه‌نظامی اعلام کرد.
بعد از بیانیه‌ای که عبدالله اوجالان، رهبر پ‌ک‌ک، دو ماه پیش صادر کرد و در آن از اعضای گروه خود خواست سلاح‌ها را بر زمین بگذارند و به روش‌های سیاسی برای احقاق حقوق خود متوسل شوند، خبری که ظهر دوشنبه (23 اردیبهشت) منتشر شد هرچند شوک‌برانگیز نبود اما غافلگیرکننده بود و تصور نمی‌شد، آن بیانیه به این زودی به انحلال پ‌ک‌ک منجر شود. هرچند که سران حزب کارگران کردستان چاره‌ای جز این نداشتند.
سایت شبکه خبری بی‌بی‌سی در این باره نوشت، حزب کارگران کردستان باهدف دستیابی به استقلال و تشکیل سرزمینی مستقل برای کردهایی که 20 درصد جمعیت ترکیه را تشکیل می‌دهند، شکل گرفت. این خواسته در طول زمان کمرنگ شد و از استقلال به خودمختاری و بعد از آن دستیابی به حقوق کردها رسید.
حزب کارگران کردستان که در ترکیه، اتحادیه اروپا، انگلیس و آمریکا گروهی تروریستی محسوب می‌شود هفته گذشته نشستی سه روزه در عراق برگزار کرد تا درباره انحلال و خلع سلاح این گروه تصمیم‌گیری کند. اکنون نتیجه آن کنگره را می‌توان در بیانیه‌ای که از طریق خبرگزاری ای‌ان‌اف، خبرگزاری این گروه منتشر شد، مشاهده کرد. در این بیانیه نوشته شده است: «حزب کارگران کردستان به مأموریت تاریخی خود پایان داد و این به آن معنا است که به روش مبارزه مسلحانه پایان می‌دهد.» این بیانیه در عین حال تأکید کرده است: «حقوق کردها از این پس از راه‌های دموکراتیک سیاسی پیگیری خواهد شد.»
در پی صدور این بیانیه در بسیاری از مناطق کردنشین ترکیه جشن و پایکوبی برگزار شد. آنچه در این جشن‌ها مشهود بود حضور نسل جوان شادمانی بود که از جنگ چهار دهه‌ای پدران خود خسته شده‌اند. رقص‌های کردی آنها بیانگر این حقیقت شاید تلخ بود که آرمان‌های پدران دیگر جذابیتی برای پسران ندارد. آنچه در تصاویر شادمانی‌های این جوانان به چشم می‌آمد، حاکی از رویگردانی نسل زد کردها به مبارزه و نگاه منفی و انتقادی آنان به جنگجویانی است که عمری را در جنگ گذراندند و مرگ همسنگران خود را به چشم دیدند.
در واقع بخشی از دلیل وداع پ‌ک‌ک با اسلحه را باید در همین بی‌میلی نسل زد به سلاح جست‌وجو کرد. نسل سالمند کردها آنقدر باهوش بودند که بلافاصله بدانند دیگر نه توان یارگیری جدید و موثر دارند و نه تاب ایستادگی مقابل انتقادهای جوانانی که چهاردهه مبارزه را بی‌ثمر و بی‌اثر می‌دیدند. این نسل جوان مانند بسیاری دیگر از هم‌نسل‌های خود در سراسر جهان از جنگ‌های طولانی که هیچ دستاورد مشخصی ندارند و آینده‌ای که با تداوم چنین جنگ‌هایی تیره و تار به نظر می‌رسند، خسته شده‌اند و ترجیح می‌دهند به‌دور از جنگ و تبعات آن زندگی را سپری کنند.
این چالش‌ها ویژه کردهای ترکیه نیست بلکه با فراز و نشیب‌هایی، "درد مشترک" کردهای ایران و عراق نیز هست بنابراین چندان عجیب نبود که خبرگزاری رسمی عراق هم خبر انحلال پ‌ک‌ک این کشور را همزمان با اعلام خودانحلالی همتای ترکیه‌ای خود منتشر کرد و این شاید درسی باشد برای همه آنان که هنوز به سلاح می‌اندیشند.
