تعویق یا تدبیر؟ المپیک، بهانه ثبات یا آزمون پاسخگویی

تعویق انتخابات، اگرچه در ظاهر با منطق هم‌زمان‌سازی مدیریت با چرخه المپیک توجیه می‌شود، اما در بطن خود پرسش‌هایی اساسی را به‌همراه دارد که نمی‌توان از کنارشان به‌سادگی عبور کرد.

مدافعان این ایده، از تجربه تلخ سال‌های گذشته می‌گویند؛ از تعویق المپیک توکیو و آشفتگی مدیریتی ناشی از آن، از انتخابات‌هایی که درست در آستانه رویدادهای بزرگ برگزار می‌شوند و مدیرانی که پیش از اجرای برنامه‌هایشان، ناچار به فکر رقابت انتخاباتی بعدی هستند. از این زاویه، تعویق انتخابات تا پس از ناگویا و حتی تداوم مدیریت تا لس‌آنجلس، نه عقب‌نشینی بلکه «مدیریت عقلانی زمان» تلقی می‌شود.

تصمیمی که قرار است دهم دی‌ماه در مجمع کمیته ملی المپیک گرفته شود، بیش از آنکه یک تغییر تقویمی ساده باشد، آزمونی جدی برای نسبت «ثبات مدیریتی» و «پاسخگویی» در ورزش ایران است. اما روی دیگر سکه، همان‌جاست که حساسیت‌ها آغاز می‌شود. آیا تعویق انتخابات، ناخواسته به ابزاری برای تثبیت مدیریت فعلی تبدیل نمی‌شود؟ آیا دوره دوساله‌ای که عملاً هیچ رئیس جدیدی حاضر به پذیرش ریسک آن نیست، به معنای محدود کردن حق انتخاب مجمع نخواهد بود؟ اینجاست که منتقدان، تعویق را نه تدبیر که نوعی محافظه‌کاری ساختاری می‌دانند.

واقعیت این است که ورزش ایران، بیش از هر زمان دیگری به ثبات نیاز دارد؛ اما ثباتی که از دل اعتماد و کارنامه بیرون بیاید، نه از دل تغییر آیین‌نامه‌ها. اگر قرار است دوره‌ای تا المپیک ۲۰۲۸ تعریف شود، باید این پیام روشن هم همراه آن باشد: عملکرد، تنها معیار قضاوت خواهد بود. چه برای ابقای محمود خسروی‌وفا، چه برای هر گزینه دیگری که نامش روی میز مجمع قرار می‌گیرد.

هم‌زمانی مدیریت کمیته ملی المپیک با چرخه المپیک، در تئوری تصمیمی حرفه‌ای است؛ تمرکز را بالا می‌برد، حاشیه‌های انتخاباتی را کم می‌کند و امکان برنامه‌ریزی بلندمدت می‌دهد. اما در عمل، فقط زمانی مشروعیت پیدا می‌کند که با شفافیت، گزارش‌دهی منظم و ارزیابی مستمر همراه باشد.

مجمع پیش‌رو، صرفاً درباره «چه کسی رئیس باشد» تصمیم نمی‌گیرد؛ بلکه درباره این سؤال مهم رأی می‌دهد که آیا ورزش ایران حاضر است ثبات را با مسئولیت‌پذیری گره بزند یا نه؟ اگر پاسخ مثبت باشد، تعویق انتخابات می‌تواند فرصتی واقعی برای آماده‌سازی کاروان ایران در لس‌آنجلس باشد. در غیر این صورت، این تصمیم خیلی زود به نقطه‌ای برای مناقشه و بی‌اعتمادی تبدیل خواهد شد.

دهم دی‌ماه، روز انتخاب میان «تمدید زمان» و «تمدید اعتماد» است؛ و این دو، الزاماً همیشه هم‌مسیر نیستند.