ورزش، سیاست و تبعیضی که طعم افتخار را تلخ می‌کند
مگر کشتی یا فوتبال و خیلی از رشته های ورزشی ما کم از تحریم و مشکلات عدم پذیرش برجام از سوی تندروها آسیب دیدند؟
اظهارنظر اخیر علیرضا دبیر در صحن علنی مجلس، آنجا که گفت «مردم از امضای برجام بیشتر خوشحال می‌شوند تا قهرمانی کشتی یا فوتبال»، شاید در نگاه اول یک انتقاد به فضای سیاسی کشور بود، اما در واقع پرده از نوعی تبعیض ساختاری میان رشته‌های ورزشی برداشت؛ تبعیضی که سال‌هاست در رفتار مسئولان به شکل آشکار دیده می‌شود.
این سخن، در واقع نشانه‌ای از نوعی نگرش نگران‌کننده به جایگاه ورزش در ایران است؛ نگرشی که سیاست و افتخار ملی را در هم می‌آمیزد و مرزهایشان را مخدوش می‌کند. علی دبیر باید بداند که هیچ فردی، حتی رئیس فدراسیون پرافتخاری چون کشتی، در جایگاهی نیست که از جانب مردم تصمیم بگیرد چه چیزی برای آنان مهم‌تر است؛ قهرمانی در میدان یا توافقی ملی بر سر میز مذاکره. کشتی قهرمان جهان شد، خیلی هم عالی. اما آیا صدای شادی و پایکوبی از خیابان ها شنیده شد؟ دبیر و خیلی های دیگر گویا توافق تاریخی برجام را فراموش کرده اند که اینگونه مثل خیلی از دفعات قبل به خودش اجازه می دهد اظهاراتی کند که تبعات زیادی برایش دارد.
برجام، صرفاً یک سند سیاسی نیست؛ یک دستاورد ملی است که ابعاد سیاسی، اقتصادی و حتی ورزشی زندگی ایرانیان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بدون ثبات سیاسی، تعامل بین‌المللی و گشایش اقتصادی، هیچ ورزشی امکان رشد پایدار ندارد. از حضور آزادانه در میادین جهانی گرفته تا جذب اسپانسر و امکانات حرفه‌ای، همه این‌ها در گرو تصمیم‌های کلان کشور است. به بیان ساده، همان‌طور که قهرمانی کشتی‌گیران مایه غرور ملی است، توافق سیاسی نیز می‌تواند زمینه‌ساز تداوم همین افتخارها باشد.
مگر کشتی یا فوتبال و خیلی از رشته های ورزشی ما کم از تحریم و مشکلات عدم پذیرش برجام از سوی تندروها آسیب دیدند؟
در سوی دیگر، اقدام رئیس‌جمهور و رئیس مجلس در دعوت ویژه از ملی‌پوشان کشتی و تقدیر رسمی از آنان، هرچند در ظاهر اقدامی مثبت تلقی می‌شود، اما پیام ناعادلانه‌ای برای جامعه ورزش دارد. چرا فقط کشتی؟ چرا همان رفتار برای قهرمانان والیبال، تکواندو، فوتسال یا بسکتبال تکرار نشد؟ آیا افتخار ملی، درجه‌بندی دارد؟
این نوع رفتار، مصداق روشن تبعیض میان رشته‌های ورزشی است و بی‌تردید موجب دلسردی دیگر قهرمانان می‌شود.
از آقای پزشکیان و آقای قالیباف بعید بود که در جایگاه عالی کشور، چنین پیام نابرابری را به جامعه ورزش مخابره کنند.
ورزش جای نمایش سیاسی نیست؛ عرصه‌ای است برای همبستگی، نه تفکیک و امتیازدهی. ایران امروز، هم به غرور ناشی از قهرمانی‌ها نیاز دارد و هم به امید حاصل از تصمیم‌های بزرگ ملی. هیچ‌کدام جای دیگری را پر نمی‌کند و هیچ‌کدام بر دیگری برتری ندارد. ورزش اگر سیاست‌زده شود، از معنا تهی می‌گردد. و سیاست، اگر از ارزش‌های واقعی ورزش فاصله بگیرد، مردم را از خود دور می‌کند.
بیایید قهرمانی را در میدان نگه داریم و سیاست را در تدبیر. نه در صحن مجلس، بلکه در دل مردم، جایی که افتخار واقعی معنا پیدا می‌کند.
