سهیلا منصوریان: بازی‌های آسیایی یک مدال به من بدهکار است

سهیلا منصوریان می خواهد همچنان ادامه دهد تا مدال طلای بازیهای آسیایی را از آن خود کند. او معتقد است که بازیهای آسیایی یک مدال طلا به خواهران منصوریان بدهکار است. او می خواهد این مدال ارزشمند را به مجموعه مدال های رنگارنگ زندگی اش اضافه کند تا یک ویترین از تلاش و مبارزه با سختی ها را تکمیل کند.

بدون شک سطح مسابقات جام جهانی بالاست و کاروان ورزشی ایران هم نتیجه بسیار خوبی گرفت. ارزیابی شما از حریفان تان چگونه است؟

در مسابقات جام جهانی تمام ووشوکارانی که مدال جهانی گرفتند یا برای کسب سهمیه جام جهانی مدال دارند وارد این مسابقات می شوند. یعنی تمام کسانی که برترین های جهان هستند. مدال گرفتن وعناوین اول تا سوم را دارند. مثل بقیه مسابقات جهانی و آسیایی نیست. سطح مسابقات بالاست و تعداد شرکت کنندگانی که در هر وزنی شرکت می کنند، مسلما کمتر هست. از لحاظ سطح مسابقات عالی است. وقتی ووشو کاری وارد این مسابقات می شود می خواهد خودش را محک بزند و اعلام کند که اگر در مسابقات جهانی مدال گرفته می تواند از عنوان قهرمانی اش دفاع کند. من در مسابقات لیگ برتر با وزن 70 کیلو بازی کردم و چون با وزن 60 کیلو سهمیه گرفته بودم ، 10 کیلو وزن کم کردم که به این مسابقات برسم. با کمک پزشک و پزشکانی که فدراسیون معرفی کردند به راحتی وزن کم کردم. ولی حریفان ما در ووشو بیشتر از کشورهای آسیای شرقی مثل چین هنگ گنگ و فیلیپین هستند. رقبای اصلی ما هستند. در فینال مسابقات با حریف ویتنام رقابت کردم امتیازها پا به پا بود، حریف بسیار سختی بود در بازیهای آسیایی سوم شده بود، در چهار دوره بازیهای آسیایی شرکت کرده بود، مدال برنز دارد، قهرمان جهان در مسابقات جهانی آمریکا بود، متاسفانه بازی را واگذار کردم شاید یکی از دلایلش تجربه بالایی بود که طی سالها کسب کرده بود. من واقعا قصد توجیه کردن ندارم. اگر توانست بازی را ببرد به دلیل تجربه بالایی که داشت بود، وگرنه از نظر قدرت بدنی و تکنیک من بالاتر بود در حالی که او تجربه بیشتری داشت.

شما و خواهرانتان اتفاق بزرگی در ورزش زنان رقم زدید و دیدگاه زنان و دخترانی که به طور کلیشه ای به سمت رشته های توپی مثل والیبال و بسکتبال می رفتند و گاهی اوقات انتخاب دیگری را نداشتند را به سمت رشته های رزمی سوق دادید. تا به حال به این تحول دقت کرده اید که چقدر خانواده‌ها پذیرفته اند که ورزش‌های رزمی خشن خاص مردان نیست؟

من با این موضوع شروع می‌کنم که زمانی من رشته رزمی را در شهر خودمان شروع کرده بودم خیلی از ریش سفیدهای شهر با خانواده ما صحبت می کردند که چرا دختر شما این رشته را انتخاب کرده یا چرا باید در یک شهر دیگر مسابقه دهد. برای این پذیرش محیط بسته بود. ولی ما وارد شدیم و زمانی که قهرمان جهان و آسیا شدیم و مردم افتخارآفرینی را دیدند ناخودآگاه خانواده‌ها هم دختران‌شان را به این سمت ورزش قهرمانی فرستادند. اگر بخواهم ملاکی در نظر بگیرم در شهر خودمان صد‌در‌صد تاثیرگذار بودیم، در شهرهای بزرگتر تاثیر داشتیم. ولی خیلی از خانواده‌ها هم دوست ندارند که دختران‌شان وارد ورزش های رزمی شوند چون فکر می کنند که ووشو ورزش خشنی است و فکر می‌کنند در روحیه دخترها تاثیر می‌گذارد. ولی من با خیلی از خانواده‌ها صحبت می کنم که وقتی فرزندشان وارد این رشته می شود ذهنش را تخلیه می‌‌کند، زمانی که خانه می رود خیلی آرامش خاصی دارد. همه فکر می کنند وارد این رشته خطرناک است. ولی واقعا ورزشکار را آرام می کند. تمام رشته‌های رزمی عالی هستند.

اعلام کرده بودید که به دنبال مدال طلای بازی‌های آسیایی هستید. چه برنامه ای دارید؟

من یک برنامه دو ساله برای خودم در نظر گرفتم. دارم کارهای اقامتم در چین را انجام می دهم که به مدت یک سال در این کشور با حریفان چینی رقابت کنم. حریفان اصلی من در بازیهای آسیایی چینی ها هستند. بازی های آسیایی به ما خواهران یک مدال طلا بدهکار است. من همیشه گفتم که ما یک مدال بازی های آسیایی بدهکاریم. من باید بگیرم. الهه خداحافظی کرده، شهربانو از نظر سنی به مسابقات نمی رسد. ولی من قول میدهم که این اتفاق بیافتد. من می خواستم در بازی های آسیایی طلا بگیرم ولی از زمین که آمدم بیرون آمدم بلافاصله با گوشی ام با یک باشگاه چینی هماهنگ کردم و گفتم می خواهم یک سال بیام و آنجا تمرین کنم. الان باید با حریفان چینی و ویتنامی اینقدر مسابقه بدهم و تن به تن شوم که در بازیهای آسیایی هیچ حرفی این حریفان برای گفتن نداشته باشند.

فقط برای تمرین و مسابقه دادن عازم چین می شوید یا می خواهید در یک باشگاه چینی هم فعالیت کنید؟

عضو باشگاه می شوم ولی هنوز تصمیم نگرفتم به کدام باشگاه بروم. ولی بیشترین هدفم این است که بیشترین بازیکنان وزن 60 کیلوگرم و ملی پوش هم زیاد داشته باشد. با توجه به ارتباطاتی که الهه با سرمربی تیم ملی چین دارد، هماهنگ کرده هر دو ماه یک بار 15 روز در تیم ملی چین تمرین کنم.

اسم باشگاه ها را می گویید؟

یکی از باشگاه ها چانگچونگ در همین شهر چانگچونگ است و یکی هم در شهر شانگهای است. احتمالا شانگهای را قبول کنم که راحت بتوانم در تیم ملی چین هم تمرین کنم. اولویت من است که جایی را انتخاب کنم هم ملی پوش زیادی در باشگاه داشته باشد و هم به تیم ملی چین نزدیک باشد که راحت بتوانم با آنها هم تمرین داشته باشم.