بهترین بازیکن جهان،چهارم شد
در حالی که بسیاری از کارشناسان جیانلی، پاسور و کاپیتان سوپراستار والیبال ایتالیا را شایسته عنوان بهترین بازیکن سال میدانستند، فدراسیون جهانی والیبال نام او را در رتبه سوم اعلام کرد؛ تصمیمی که بیش از آنکه فنی به نظر برسد، رنگ و بوی سیاست، اقتصاد و ملاحظات بینالمللی دارد.
جیانلی، مغز متفکر و کاپیتان بلامنازع تیم ملی ایتالیا، با وجود کولهباری از افتخارات تیمی و فردی، تنها به عنوان سومین بازیکن سال فدراسیون جهانی والیبال بسنده کرد. این در حالی است که عملکرد خیرهکننده او در بالاترین سطح رقابتهای جهانی، انتظارها را به سمت کسب عنوان نخست سوق داده بود.
اما فدراسیون جهانی والیبال، نهادی است که همواره تصمیمهایش صرفاً از دل آمار و عملکرد بیرون نمیآید. اقتصاد، میزبانیهای پرسود، بازارهای رسانهای و حتی گرایشهای ملی، نقش پررنگی در این انتخابها دارند. به همین دلیل این احتمال وجود دارد که جایزه بهترین بازیکن سال، بیش از آنکه یک انتخاب فنی باشد، پاداشی به میزبانیهای پرتعداد لهستان یا اولویت دادن به یک ستاره برزیلی در بازار جهانی والیبال باشد.
غیبت روسها ـ قدرت تاریخی و همیشگی والیبال جهان ـ نیز معادلات را کاملاً تغییر داده است. تیمی که سالها معیار سنجش سطح اول والیبال بود، حالا از صحنه خارج شده و همین خلأ، فضا را برای تصمیمهای غیرمنتظره و بعضاً غیرفنی بازتر کرده است.
نشانههای این رویکرد را میتوان در رتبهبندی سایر ستارهها هم دید؛ جایی که نامهایی چون اِگونُو فوقستاره والیبال بانوان ایتالیا، کوخانوفسکی، کوزهمرنیک و برادران نیکولوف نیز در ردههای پایینتر از انتظار قرار گرفتند؛ ستارههایی که در زمین، چیزی کمتر از مدعیان اصلی نداشتند.
و اما در سمت ایران؛ اسفندیار عنوان بهترین بازیکن جوانان جهان را به دست آورد و گلزاده نیز این افتخار را تجربه کرد، اما گلزاده حتی در تیم ملی بزرگسالان هم جای ثابتی پیدا نکرد و در رتبهبندی بهترینها، برخلاف برخی بزرگنماییهای داخلی، جایگاهی درخور به دست نیاورد.
شاید وقت آن رسیده که «چشمها را بشوییم و جور دیگری ببینیم»؛ فاصله والیبال ایران با قلههای واقعی جهان، هنوز بسیار عمیقتر از روایتهای خوشبینانهای است که گاه در فضای رسانهای داخلی ساخته میشود.
