آلومینیوم؛ تیمی میان زمین و آسمان!
شکست برابر چادرملو اردکان در هفته دهم لیگ برتر، ادامه روند غیرقابل پیش‌بینی آلومینیوم اراک بود؛ تیمی که در یک دهه اخیر همواره چهره‌ای پرتلاطم از خود نشان داده، اما در این فصل رکوردی تازه از فراز و فرود در نتیجه‌گیری به جا گذاشته است.
آلومینیوم اراک لیگ بیست‌وپنجم را با سه شکست متوالی آغاز کرد؛ باخت‌هایی که در ظاهر سنگین و در باطن تلخ بودند. در نخستین گام، سبزپوشان در سیرجان مغلوب گل‌گهر شدند و فرزین گروسیان، دروازه‌بان حریف، دو واکنش نجات‌بخش داشت تا شاگردان حسینی دست خالی بمانند.
در دومین هفته، پنالتی مهرداد قنبری باعث شد خیبر خرم‌آباد با هدایت مهدی رحمتی از اراک سه امتیاز بگیرد، و در سومین بازی، شکست چهار بر یک مقابل تراکتورِ دراگان اسکوچیچ، روند سقوطی اراکی‌ها را کامل کرد.
چهار برد پیاپی؛ از قعر جدول تا بالانشینی
اما درست پس از آن سه شکست، همه‌چیز زیر و رو شد. آلومینیوم از هفته چهارم تا هفتم چهار برد متوالی به‌دست آورد؛ برابر استقلال خوزستان، ذوب‌آهن، شمس‌آذر و پیکان. تیمی که هفته‌ها در انتهای جدول جا خوش کرده بود، ناگهان خودش را در جمع بالانشینان دید.
در این دوران، محمد خلیفه دروازه‌بان جوان اراک، با واکنش‌های خیره‌کننده‌اش نقش اصلی را در این جهش ایفا کرد و حتی پایش به اردوی تیم ملی هم باز شد.
با این حال، تحلیل فنی بازی‌ها نشان می‌دهد آلومینیوم در سه مسابقه از چهار برد خود تیم برتر میدان نبود و بیش از هر چیز، روی شانس و درخشش دروازه‌بانش تکیه داشت.
بازگشت نوسان؛ دو شکست و یک تساوی
پس از پایان آن پوکر رویایی، باز هم آلومینیوم به مسیر سینوسی‌اش برگشت.تساوی خانگی مقابل مس رفسنجانِ قعرنشین، زنگ هشدار را برای هواداران به صدا درآورد.
در ادامه، شکست ۳ بر ۱ برابر استقلال و سپس باخت یک بر صفر در یزد مقابل چادرملو با گل رنه بوبو، نشان داد که ثبات هنوز واژه‌ای غریب در فرهنگ فوتبالی این تیم است. اکنون با گذشت ده هفته، آلومینیوم با پنج شکست، یک تساوی و چهار برد، در رتبه دهم جدول قرار دارد؛ جایگاهی که هیچ شباهتی به روزهای صعودی چند هفته قبلش ندارد.
نوسان‌های پیاپی آلومینیوم را می‌توان تصویری فشرده از واقعیت لیگ بیست‌وپنجم دانست. در پایان هفته دهم، صدر جدول به چادرملو اردکان با ۱۷ امتیاز رسیده؛ تیمی که در بهترین حالت، اگر استقلال یا سپاهان بازی معوقه خود را انجام می‌دادند، می‌توانست جایگاهش را از دست بدهد.این یعنی فاصله اندک تیم‌ها و نبود اقتدار در صدر، که مستقیماً ریشه در بی‌ثباتی فنی اغلب تیم‌های لیگ دارد.
در چنین فضایی، تیم‌هایی مثل آلومینیوم که گاهی می‌برند، گاهی می‌بازند و گاهی شانس با آن‌ها یار است، می‌توانند به‌راحتی از قعر به صدر و از صدر به نیمه پایین جدول برسند. لیگی که در آن تفاوت چندانی میان مدعی و معمولی وجود ندارد، شاید رقابتی‌تر به نظر برسد، اما واقعیت تلخ‌تر است: فوتبال ایران در بالاترین سطحش از ثبات، ساختار و کیفیت فاصله گرفته است.
