«استقلالِ ساپینتو؛ جایی که اسم‌ها نه، عملکردها بازی می‌کنند»
استقلالِ این فصل چیزی فراتر از یک تیم منسجم است؛ یک بیانیه تاکتیکی است.
تیمی که بعد از آن شکست تلخ مقابل الوصل، برای خیلی‌ها مرده تلقی شد، امروز صدرنشین لیگ ایستاده و فوتبال جذاب و هجومی ارائه می‌کند. رمز این تغییر؟ یک جمله ساده اما بنیادین:
ساپینتو دوباره از وینگرهای گلزن ساخت.
همان فرمولی که در لیگ بیست‌ودوم استقلال را به یکی از تهاجمی‌ترین تیم‌های اخیر تبدیل کرد؛ فرمولی که با زوج قایدی – محبی تصویب شد، امروز با آسانی – کوشکی تکمیل شده است.
اگر آن موقع اعداد ۱۲ گل و ۸ پاس‌گل برای قایدی و ۸ گل و ۵ پاس‌گل برای محبی مهر تأییدی بر موفقیت بود، حالا آسانی از سمت راست و کوشکی از جناح چپ با نفوذهای سرعتی و ضربات آخر دقیق، ستون‌های حمله استقلال هستند.
ساپینتو دوباره ثابت کرده فوتبالش بر اساس حفظ مالکیت یا پاس‌های بی‌هدف تعریف نمی‌شود؛ او به وینگرهای قاتل نیاز دارد. و استقلال فعلی دقیقاً همین را دارد.
اما داستان این فصل یک تفاوت مهم با فصل ۲۲ دارد؛
این بار ساپینتو نه فقط از وینگرهایش تیم ساخته، بلکه از اسم‌ها عبور کرده.
وقتی تیم‌ها به مشکل می‌خورند، معمولاً مربیان به اسامی بزرگ پناه می‌برند، اما ساپینتو برعکس عمل کرد؛ او از اسامی بزرگ عبور کرد.
بازیکنانی که سال‌ها در استقلال «مصونیت نامحسوس» داشتند، حالا جای خود را به جوان‌هایی داده‌اند که جنگیدن را بهتر از سابقه داشتن بلدند.
سامان فلاح
حسین گودرزی
علیرضا کوشکی
امیرمحمد رزاقی‌نیا
سعید سحرخیزان
و کنار آن‌ها خارجی‌هایی که مهره‌اند، نه ویترین: یاسر آسانی و منیر الحدادی.
در استقلال این فصل، اسم‌ها هیچ امتیازی ندارند؛ تنها چیزی که وزن دارد، عملکرد است.
ساپینتو ثابت کرد تیم بزرگ را با «نترس بودن» می‌سازند، نه با «محافظه‌کاری».
استقلالِ امروز محصول سه تصمیم کلیدی است:
بازگشت به فرمول وینگرهای گلزن
تکیه بر جوان‌ها به‌جای اسامی مصرف‌شده
شجاعت در کنار گذاشتن بازیکنانی که فقط اسم بودند
استقلال اگر همین مسیر را ادامه دهد، نه فقط شانس قهرمانی دارد؛
بلکه تبدیل به خطرناک‌ترین نسخه خودش در سال‌های اخیر خواهد شد.
و مهم‌تر از نتیجه، حس جدیدی است که به هوادارانش می‌دهد:
استقلال دوباره قابل پیش‌بینی نیست.
استقلال دوباره غیرقابل توقف شده است.
