وعده پیاتزا: ساختن ستارگان ایرانی والیبال جهان

او اگرچه مانند ولاسکو که پیاتزا او را در بست قبول دارد، تاریخ و جغرافیا و جامعه‌شناسی نمی‌داند، ولی به وجود استعدادهای قابل‌اتکا در کشور ما مهر تأیید می‌زند.
پیاتزا می‌گوید: «در زمان مربیگری در هلند یک فوق‌ستاره داشتم که سرنوشت هر مسابقه‌ای را تغییر می‌داد. شما در ایران نیمیر عبدالعزیز ندارید، ولی پوریا حسین‌خانزاده را دارید که از بهترین زنندگان سرویس جهان است.»
تلاش من ساختن عبدالعزیزها در اینجا نیست، اما حتماً بدانید که تلاش می‌کنم چند بازیکن ایرانی در پایان لیگ ملت‌ها جزو پنج بازیکن ممتاز دنیا باشند. و از قضا این وعده‌ای دلنشین است که از زبان یک مربی نام‌آشنا می‌شنویم.
پیش از این، ولاسکو گفته بود: «در هیچ جای دنیا این‌همه جوان مشتاق والیبال و جای نامتعددی نبوده است.» ولاسکو می‌خواست با ایران از دنیای مربیگری خداحافظی کند، ولی فرصت‌طلبانی که به والیبال چسبیده‌اند، آنقدر غیرمستقیم در کار ولاسکو دخالت کرده بودند که به بهانه‌هایی فرار را بر قرار ترجیح داد و رفت.
امروز برای اینکه حداقل پیاتزا را نگه داریم، نباید اجازه بدهیم ذهن وی نسبت به منتقدان دلسوز و مربیان مستقلی که دنبال دستاویز نیستند، مشوش شود. نقد را باید شنید و سنجید و حرف‌های درست را پذیرفت و سخنان اضافی را به دست باد سپرد.
مربیان خارجی که به ایران آمده بودند بیشترشان آگاه و کاربلد بودند، ولی به قول معروف سوراخ دعا را نمی‌دانستند. بنابراین افراد صدیقی را به پیاتزا و دوستانش معرفی کنید تا نقدها و نظرات را بشنوند و در نهایت خود تصمیم بگیرند. رک و پوست‌کنده بگوییم که برخی از مربیان وطنی که نام و سابقه آنها را تریلی هم نمی‌کشد، بر حسب سابقه به هیچ‌وجه قابل‌اتکا و اعتماد برای همفکری صادقانه با پیاتزا نیستند.