صبوری برای دختران والیبال ؛ آری..

تیم‌ ملی هر کشور یعنی موفقیت وتلاش برای سر بلندی. چون چشم و دل میلیونهای جوان و عامی و عادی به آن دوخته می شود تا با درخشش آنها غرور ملی مردمشان در عرصه های بین المللی تجلی پیدا کند.

این حساسیت توام با نقش و نگار ایده آلیسم در ایران برجسته تر نمود پیدا می کند. بنا بر این، وظیفه مسوولان کمیته ملی المپیک و فدراسیون‌های ورزشی است تا در پروسه های زمانی مشخص بازیکنانشان را برای ابراز وجود در مسابقات جهانی و المپیک آماده سازند؛ لذا  از نگاه این فرضیه خود بافته برخی مبنی اینکه باید برای تیم ملی صبوری کرد مردود است؛ آنهم در کشوری که وفور استعداد دارد و هر یک در انتطار فرصتی برای شکوفایی لحظه شماری می کنند. اما در بخش بانوان اگر بارقه امیدی باشد می توان صبوری به خرج داد و دل به آینده بست چرا که موفق نشده ایم مرز آماتوری را در نوردیم. نزدیک به دو سال است که یک مربی کره ای به نام خانم لی دو هی به ایران آمده و بدون فوت وقت کار می کند. دو تیم زیر ۲۵ سال و تیم نو جوانان سنین زیر ۱۶ سال را تمرین می دهد و در اصلاح تکنیک ها و راههای ارتقای مهارتهای بازیکنان جوان اهتمام زیادی به خرج می دهد و چند بازیکن ناب مانند مبینا غفاریان، شقایق حسنخانی، شرایط امید وار کننده ای برای دختران جوان به وجود آورده است.

یکی از اقدامات خوب فدراسیون والیبال در استفاده بهینه از لی تشکیل تیم دوم با بازیکنان سنین زیر ۱۶ سال است که همه با اشتیاق به این تیم نگاه می کنند. سر گل علی زاده و زهرا یلقی مربی و آنالیزوری که با لی کار می کنند سوای ویژگی‌هایی که از این مربی کره ای  یاد کرده ایم  اعتقاد دارند وی در صدد تعییر سبک والیبال بانوان ایرانی و تمرینات ذهنی وافر است تا حایی که انگار او فکر و ذهن ورزشکاران را می خواند.

اما علی رغم چنین خصوصیاتی که بر شمرده ایم مربیان قدیمی والیبال بانوان وی را بر نمی تابند و نقد هایی چون لی وقت را هدر می دهد مطرح می سازند. با اینهمه بر خلاف والیبال آقایان که‌ مثل ریگ پول به پایشان می ریزیم و از شیر مرغ و جان آدمیزاد برای تک تک آنان فراهم  می کنیم در والیبال بانوان شاید بد نباشد کمی دندان روی جگر بگذاریم  برای ساختن یک تیم خوب. چهار سال زمان نیاز دارند تردید نداریم که فدراسیون والیبال باید با داشتن یک کمیته فنی قوی و آگاه بر امور مختلف از جمله کار مربیان داخلی و خارجی نظارت دقیق داشته باشد.