باروری ابرها یا ابرامایی باهدف بیشتر شدن بارندگی

تأثیر بارورسازی ابرها برای اولین‌بار در تاریخ ۱۲ ژوئیه ۱۹۴۶ در آزمایشگاه تحقیقاتی شرکت جنرال الکتریک آمریکا توسط «وینسنت شیفر» مشاهده شد. او بلورهای «یخ خشک» با دمای منفی ۷۸ درجه سانتی گراد را به داخل ابرهای مصنوعی تولیدشده که در اتاقک بودند، رها کرد و مشاهده نمود قطرک‌های اَبَرسرد از طریق فرایند انجماد به بلور یخ تبدیل شده و به‌صورت برف در اتاقک ابر ریزش کردند؛ بدین‌گونه شواهد آزمایشگاهی از بارور شدن ابرها به‌دست آمد.

نخستین تلاش در ایران برای باروری ابرها به سال ۱۳۴۶ برمی‌گردد که دولت ایران تلاش کرد به کمک آمریکایی‌ها ابرهای ایران را بارور کنند. سپس در سال ۱۳۴۷ در ماده ۱۹ قانون آب و نحوه ملی‌شدن آن، وزارت آب و برق وقت مکلف شد آب مورد نیاز کشور را به روش‌های مختلف از جمله باروری ابرها تأمین کند، بر همین اساس وزارت نیرو بین سال‌های ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷، با همکاری یک‌شرکت کانادایی و با استفاده از هواپیما و ترکیب یدید نقره، ابرهایی را که روی منطقه سد کرج و جاجرود بودند، بارور می‌کرد.

از آن تاریخ تاکنون پروژه های متعدد باروری ابرها در ایران اجرا شده وبه نسبت موفقیت یا عدم موفقیت آن، روی تداوم اجرای آن اختلاف نظرهایی وجود دارد.