فوتبال ایران، شمعی در باد

آخرین شمع فوتبال ایران در عرصه باشگاه های آسیا با پنالتی های التعاون خاموش شد تا بعد از پرسپولیس و استقلال، تراکتور هم دست خالی به خانه برگردد. بازیکنان اسکووچیچ که امید زیادی داشتند تا بیرانوند ناجی دروازه آنها در ضربات پنالتی باشد، قافیه را به حریف باختند و نشان دادند که مثل دو نماینده دیگر ایران، شاخ و شونه کشیدن فقط برای تیم های داخلی است و ما هیچ حرفی در آسیا برای گفتن نداریم. اینکه مدتهاست خودمان را فریب می دادیم که ما بهترین بازیکنان و مستعدترین نیروها را داریم مربوط به گذشته هاست.

در روزگاری مدیریت حرفه ای و سرمایه گذاری های منطقی و کلان، ما هنوز اسیر همجمه های سنگینی هستیم که فکر و ذکر مخاطب فوتبال را درگیر می کند بدون آنکه عایدی برای ما به همراه داشته باشد. تراکتوری ها که این فصل حسابی ریخت و پاش کردند و در تمامی احکام انضباطی هم می توانند برنده باشند، احتمالا فراموش کرده بودند که آسیایی هم وجود دارد و صرف اینکه در لیگ 2 آسیا حضور دارند دلیلی بر بی اعتنایی به این مسابقات نیست. شاید تراکتورسازی برای قهرمانی در لیگ و بردن جنگ لفظی و مدیریتی، مدیرانش با دیگر تیم ها فقط لیگ برتر را مدنظر قرار داده است.

متاسفانه این دردی است که گریبان فوتبال را گرفته و برای نجات از آن راهی نیست به غیر از اینکه این ساختمان کهنه و فرسوده از نو بنا شود. فوتبالی بدون آینده که حتی کم اثرترین تیم های آسیایی هم می توانند یقه آن را بگیرند. کاش معمار جدیدی برای این فوتبال از راه می رسید.