الهام حسینی: مسابقات مردان آهنین باعث شد وزنه‌بردار شوم
عیدی نداریم، همیشه در اردو هستیم
الهام حسینی، سرمربی تیم وزنه‌برداری بانوان و اولین مدال‌آور این رشته برای زنان کشورمان، در مصاحبه نوروزی با سرویس ورزشی آوش مطالبی را بیان کرد که خواندن آن را به شما توصیه می‌کنیم.
دختری از خطه لرستان در سال ۹۸ کاری کرد کارستان؛ این بانوی قدرتمند توانست نخستین مدال بانوان وزنه‌برداری ایران را در مسابقات بین‌المللی از آن خود کند تا همیشه نامش در تاریخ این ورزش با عنوان نخستین ثبت شود.
حسینی دریچه تازه‌ای را رو به ورزش بانوان باز کرد تا قدرت بانوان ایرانی را به رخ همگان بکشاند و حالا در حالی که 36 سال دارد در کسوت یک مربی قرار است استعدادهایی را به ورزش معرفی کند که شاید در آینده از آنها بیشتر شنیده و شاهد افتخارآفرینی‌شان باشیم.
در اولین روزهای سال نو و در حالی که طبیعت رخت تازه‌ای به تن کرده با این بانوی افتخار آفرین کشورمان هم‌کلام شدیم. حسینی حرفهای جالبی دارد که در این گفت‌وگو بازگو می‌کند.
فکر کنم برای هر مخاطبی جذاب باشد که بداند الهام حسینی به عنوان خانم چطور جذب ورزشی مثل وزنه‌برداری شد و این علاقه از کجا نشأت گرفت؟
من از بچگی به ورزش علاقه‌مند بودم و از رشته‌های رزمی شروع کردم و چون قدرت بدنی بالایی داشتم علاقه‌مند به ورزش‌های قدرتی بودم به همین دلیل مسابقات مردان آهنین را نگاه می‌کردم و خیلی لذت می بردم چون از ورزش‌هایی که در آن از قدرت بدنی استفاده می‌شد خیلی خوشم می‌آمد به همین دلیل وقتی فدراسیون وزنه‌برداری در رشته بانوان مشغول به کار کرد من به دلیل علاقه قلبی که به این رشته داشتم جذب این ورزش شدم.
نخستین خانم ایرانی بودید که در ورزش وزنه‌برداری صاحب مدال شدید و حالا در کسوت مربیگری مشغول به فعالیت هستید، نظرتان را در خصوص این حرفه و سختی‌هایش عنوان می‌کنید؟
در وزنه‌برداری باید خیلی علاقه‌مند به این رشته باشی، ضمن اینکه باید علاوه بر علاقه صبور هم باشی و دست از تلاش بر نداری. وزنه‌برداری رشته‌ای هست که اگر انسان عجولی باشی، قطعا نمی‌توانی در آن پیشرفت کنی چون روزهای سخت کم ندارد. من روزهای خیلی سختی را پشت سر گذاشتم؛ سخت‌ترین قسمت‌هایش این بود که من از شروع کار بدون مربی فعالیت کردم و در خانه خودمان تمرین می‌کردم و برای داشتن مربی مجبور بودم به شهرهای مختلف بروم. در آن شهرها مجبور بودم خوابگاه بگیرم و صبر کنم تا مربی پیدا شود تا با او کار کنم. نکته اینجاست که مربیان من بیشتر از راه دور می‌توانستند من را هدایت کنند و تا آخرین روز من این چالش را داشتم. سختی‌های زیادی کشیدم اما خدا به من کمک کرد تا در این مسیر یک دستاوردی داشته و انگیزه‌ای باشم برای دختران سرزمینم. در مورد مربی شدن هم باید بگویم تفاوتش با مدال‌آوری این است که فقط مسئولیت خودت را به عهده نداری و حالا مسئولیت تعدادی ورزشکار به عهده توست ضمن اینکه عدم نتیجه‌گیری تیم هم با مربی است. اما در کل هر دو مورد یعنی چه زمانی که خودت ورزشکاری و چه زمانی که در کسوت مربیگری مشغول فعالیت می‌شوی با چالش‌های زیادی مواجه هستی و کار سخت است و صبوری می‌خواهد.
قطعا خانم‌های زیادی در این ورزش استعداد دارند، چطور این استعدادها قرار است کشف شود تا در آینده شاهد هنرنمایی آنها نیز باشیم؟
بحث استعدادیابی به این شکل است که افرادی که قرار است جذب این رشته شوند باید از سنین پایه حتما ژیمناستیک کار کنند چون این ورزش به وزنه‌برداری و پیشرفت در این ورزش کمک زیادی می‌کند چون در این ورزش یکسری انعطاف بدنی نیاز است و یکسری تکنیک‌های خاص این رشته دارد که اگر فرد قبلاً ژیمناستیک کار کرده باشد می‌تواند موفق‌تر باشد. به نظرم روش‌هایی که می‌تواند به کشف این استعدادها کمک کند، استعدایابی در مدارس هست. معلم‌های ورزشی هستند که اگر با الگوهای رشته وزنه‌برداری آشنا باشند می‌توانند دانش‌آموزانی را به نظر می‌رسد استعداد این ورزش را دارند هدایت کنند به سمت باشگاه‌های وزنه‌برداری و مربیان این باشگاه‌ها از این افراد تست بگیرند و اینکه خود خانواده‌ها هم پیگیر باشند و قطعا هر کسی نمی‌تواند به ورزش وزنه‌برداری بیاید اما با استعدادیابی درست می‌توانیم نخبه‌های خوبی داشته باشیم.
برای رسیدن به جایگاه فعلی سختی‌ها و مشکلات زیادی را تحمل کردید کمی در خصوص این فراز و نشیب‌ها صحبت کنید و چه توصیه‌ای به علاقه‌مندان به این رشته دارید؟
سختی‌ها و مشکلات کم نبود. یادم هست زمانی در تابستان تمرینات خود را به حیاط پشت خانه انتقال دادم و آنجا تمرین می‌کردم و تشک‌هایی را تهیه کرده بودم که وزنه‌ها را روی آنها قرار می‌دادم اما با این وجود گاهی این وزنه‌ها روی زمین می‌افتاد و بعد از مدتی منجر به شکستن موزائیک‌های خانه ما شد و این موزائیک‌ها پایین رفتند و چاله‌ای در حیاط خانه ما به وجود آمد. بعد از آن حیاط خانه را سقف زدیم و به باشگاهی تبدیل کردیم و من از آن بابت خوشحال شدم که بعد از مدت‌ها جای مناسبی برای تمرین پیدا کردم که همسایه ما از من شکایت کرد با این ادله که خیلی سرو صدا به پا می‌کند و پرونده‌ای در دادگاه برای من تشکیل شد تا جایی که مجبور شدم وکیل بگیرم به همین دلیل توصیه من به علاقه‌مندان وزنه برداری این است که حتما وقتی این رشته را شروع می‌کنند با مربی تمرین کنند و با امکانات و تجهیزات خوب شروع به فعالیت داشته باشند و خودشان را دست هر مربی نسپارند چون این رشته کاملا تکنیکی است و اگر در مسیر غلطی بیفتند درست کردن آن سخت خواهد شد.
سال ۱۴۰۳ به پایان رسید، این سال برای شخص شما چطور گذشت و چقدر از دستاورد عملکرد خود راضی بودید؟
به نظرم سال ۱۴۰۳ خیلی سریع گذشت. چون فروردین برنامه‌ریزی و شروع به تمرین کردم برای مسابقات جهانی که قرار بود مهرماه برگزار شود. شرایطم خیلی خوب پیش می‌رفت و در اوج آمادگی بودم که متاسفانه آن آسیب کهنه‌ای که از ناحیه کمر داشتم باعث شد نتوانم به مسابقات برسم و اصلا مسیر من در سال ۱۴۰۳ کاملا عوض شد و این افتخار را دارم که کنار ملی‌پوشان به عنوان مربی حضور داشته باشم. خودم هم تصور چنین اتفاقی نداشتم و برای خودم غیر قابل پیش‌بینی بود که من در اوج عملکرد ورزش قهرمانی بخواهم وزنه‌برداری کنار بگذارم و مربی شوم.
اکنون که خوانندگان این مصاحبه را می‌خوانند در تعطیلات نوروز هستیم، مخاطبان دوست دارند خاطرات شما را در خصوص این ایام بدانند؟
یادم می‌آید سال اولی بود که وزنه‌برداری را شروع کردم و هنوز مربی نداشتم که ایام نوروز شروع شد به همین دلیل من کل ایام نوروز در خانه ماندم. نه مهمانی رفتم و نه مسافرت. فقط مانده بودم خانه و در پارکینگ خانه‌مان تمرین می‌کردم حتی خانواده‌ام هم خبر نداشتند که من چه کاری دارم انجام می‌دهم و به نظرم همان تلاش‌ها نقطه عطفی بود برای زندگی ورزشی‌ام چون می‌خواستم موفق شوم. همیشه پیگیر رکورد کشورهای دیگر بودم و می‌دانستم چقدر از آنها عقب هستیم به همین دلیل می‌دانستم فقط باید با تلاش به آنها برسیم. نکته اینجا است بعد از آن هم تمام ایام نوروز من و سایر ملی پوشان وزنه برداری در اردو بودیم، سفره هفت سین می‌چیدیم و در اردو نوروز را جشن می‌گرفتیم.
چه برنامه‌ای برای سال جدید برای زندگی شخصی و حرفهای خود دارید؟
ما الان در اردو هستیم و بازیکنان را برای مسابقات جهانی (نوجوانان و جوانان) آماده می‌شوند و برای سال آینده برنامه‌ای برای تعطیلی اردو و رفتن به خانه نداریم و ایام نوروز هم در اردو خواهیم بود تا بازیکنان به آمادگی کامل برسند. کلا زندگی شخصی من به مربیگری‌ام گره خورده و هیچ‌کدام را جدا از هم نمی‌دانم. هر دو زندگی من دارند در یک مسیر پیش می‌روند و دو زندگی با هم قاطی شده است چون کل روزهای زندگی‌ام در اردو کنار بازیکنان سپری می‌شود.
و در نهایت چقدر به آینده وزنه‌برداری بانوان در سال‌های آتی خوش‌بین هستید؟ توقع‌تان از مسئولان برای رسیدن به دستاورد جدید چیست؟
به من آینده وزنه‌برداری بانوان خوش‌بین هستم. وزنه‌برداری بانوان ما هنوز با سطح اول دنیا فاصله دارد اما اگر صد پله برای وزنه‌برداری در نظر بگیری از این حیث بخواهی پیشرفت ما را محاسبه کنی باید بگویم اگر پیش از این در پله اول ایستاده بودیم حالا به لطف خدا در پله پنجاهم ایستاده‌ایم و پیشرفت قابل قبولی کرده‌ایم. امیدوارم هر چه زودتر این پله‌های ترقی را طی کنیم تا نزدیک بشویم به پله‌های آخر هر چند که زمانبر است اما خوش‌بین هستم چون بازیکنانی که الان دارند کار می‌کنند مشکلاتی نظیر زمانی که من کارم را آغاز کردم، ندارند و از آنها حمایت می‌شود. جای تمرین دارند، یکسری تجهیزات در اختیارشان گذاشته شده است، اردوها مرتب است. در این خصوص باید از مسئولان تشکر کنم چون الان وقتی بازیکنی آسیب دید در همین اردو شرایطی مهیا می‌شود تا به آسیب‌دیدگی‌اش رسیدگی شود. در حال حاضر از استعدادها حمایت می‌شود. فقط توقع دارم در سطح استان و شهرستان‌ها کمک کنند به بانوان و تجهیزات در اختیارشان قرار دهند و در باشگاه‌ها زمان جداگانه تمرین هم برای بانوان باشد و امیدوارم با حمایت مسئولان شاهد پیشرفت چشمگیر بانوان باشیم. چه بسا که تصور می‌کنم تا به اینجا هم خیلی خوب پیشرفت کرده‌اند.
