نیکولف‌ها و ستاره‌های ما؛ از قافله عقب نمانیم
خانواده نیکولف را می‌توان یک خانواده تمام‌عیار والیبالی دانست. پدر خانواده، ولادیمیر، و مادر، مایا، سال‌ها در سطح اول والیبال بلغارستان حضور داشتند و سبک خاصی را در این ورزش به نمایش گذاشتند.
امروز نیز دو فرزندشان، الکساندر و سیمون، بر قله والیبال جهان می‌درخشند و تیم ملی کشورشان را تا نایب‌قهرمانی جهان پیش برده‌اند؛ تا جایی که از آن‌ها به عنوان پدیده جام بیست و یکم یاد می‌شود.
الکساندر عنوان بهترین آبشارزن جهان را کسب کرده و سیمون نیز پشت سر بزرگان پاسوری همچون جیانی ایستاده است. نکته جالب اینجاست که پدر و مادر نیکولف‌ها همواره در کنار فرزندان‌شان به عنوان مشوق حضور دارند، اما هیچ‌گاه در کار مربیان دخالت نکرده‌اند. مسیر درخشش این دو ستاره از نوجوانی رقم خورد؛ جایی که یک مربی ایتالیایی آن‌ها را در رده جوانان اروپا به مقام قهرمانی رساند. از سوی دیگر، سالپاروف لیبروی سابق بلغارستان و یک پاسور سرشناس برزیلی، نقش مهمی در تشویق سیمون برای بازی در پست پاسور داشتند؛ هرچند او در ابتدا علاقه‌مند به اسپک زدن بود.
امروز سیمون نیکولف در لیگ قدرتمند روسیه بازی می‌کند و الکساندر در قلب ایتالیا می‌درخشد. در کنار آن‌ها، بلغارها استعدادهای دیگری نیز دارند؛ از جمله زلاتانوف جوان و مانویل که پدربزرگش، دیمیتار، ستاره مسابقات قهرمانی جهان در سال ۱۹۷۰ بود. همچنین هریستوف راهی ایتالیا شد و حتی بازوبند کاپیتانی تیم ملی این کشور را به بازو بست.
اما آنچه برای ما در ایران اهمیت دارد این است که اکثر بازیکنان کنونی تیم ملی بلغارستان، همان‌هایی هستند که در سال ۲۰۲۱ در تهران در ترکیب تیم جوانان این کشور حضور داشتند. به جز آشپارف، بقیه چهره‌ها برای ما آشنا هستند. در همان مسابقات، پدر نیکولف به عنوان سرپرست تیم در تهران حضور داشت و به دلیل شیوع کرونا، سه شبانه‌روز در هتل آکادمی المپیک قرنطینه شد؛ خاطره‌ای که هنوز در ذهن‌ها مانده است.
پیام روشن این مرور آن است که: در حالی که الکساندر و سیمون نیکولف امروز در بهترین باشگاه‌های اروپا بازیکنان فیکس هستند، هم‌دوره‌های ایرانی آن‌ها نباید تنها به زدن چند سرویس یا چند دقیقه بازی دل‌خوش باشند. زمان با سرعتی سرسام‌آور در حال گذر است و اگر بخواهیم در والیبال جهان حرفی برای گفتن داشته باشیم، باید از قافله عقب نمانیم.
