وقتی حمایت فقط تیتر خبرهاست
نگاه متفاوت فدراسیون فوتبال ایران به تیم‌های مردان و زنان حالا وارد فاز تازه‌ای از تبعیض شده است؛ تبعیضی که نه پنهان، که آشکار و نهادینه در عملکرد فدراسیون دیده می‌شود.
مسئولان فدراسیون فوتبال در سخنرانی‌ها و مصاحبه‌هایشان همواره تلاش کرده‌اند تصویری «برابری‌خواهانه» از سیاست‌های خود ارائه دهند و از حمایت ویژه‌شان از تیم‌های ملی زنان بگویند. اما واقعیت، با روایت رسمی فاصله‌ای عمیق دارد. مهدی تاج در جایگاه ریاست فدراسیون، بارها خود را حامی توسعه فوتبال زنان معرفی کرده، اما شواهد نشان می‌دهد این حمایت، بیشتر در کلمات وجود دارد تا در تصمیم‌ها.
وعده برابری، عمل نابرابر
در تمام جهان، تیم ملی مردان ویترین هر فدراسیونی است؛ اما فدراسیون‌های حرفه‌ای تلاش می‌کنند تعادلی واقعی میان تیم‌های تحت مدیریتشان برقرار کنند. در ایران اما این توازن، تنها در شعار معنا دارد.
وقتی تیم ملی زنان برای شرکت در تورنمنت‌های رسمی با پروازی چندمرحله‌ای و ۳۰ ساعته از تهران به شیلونگ می‌رود و پاداش تاریخی‌اش ۴۵ میلیون تومان است، در حالی‌که هم‌زمان مردان با پرواز اختصاصی به العین می‌روند، دیگر نمی‌توان این تفاوت را «ناهماهنگی» نامید؛ این تبعیض است، نظام‌مند و آشکار.
تیم رسانه‌ای برای مردان، سکوت برای زنان
در حالی‌که فوتبال و فوتسال زنان ایران سال پرکاری را پشت سر گذاشته و در آستانه دو رویداد تاریخی قرار دارند(جام جهانی فوتسال زنان و جام ملت‌های فوتبال آسیا) رفتار فدراسیون در قبال آن‌ها بیش از پیش تبعیض‌آمیز شده است.
شب گذشته تیم ملی فوتبال مردان با پروازی اختصاصی راهی تورنمنت چهارجانبه العین شد؛ با تیمی کامل از رسانه‌ای‌ها، عکاسان، تصویربرداران و حتی خبرنگاران همراه. اما در سوی دیگر، زنان فوتسالیست ایران که کمتر از چند روز دیگر عازم جام جهانی‌اند، بدون حتی یک عکاس یا فیلم‌بردار راهی مسابقات خواهند شد.
جام جهانی در راه است؛ فدراسیون در خواب
سؤال ساده است: چگونه فدراسیونی که خود را «حامی فوتبال زنان» معرفی می‌کند، در بزرگ‌ترین رویداد فوتسال جهان حتی حداقل امکانات رسانه‌ای را در اختیار تیم ملی نمی‌گذارد؟
در عوض، اعضای هیأت‌رئیسه فدراسیون تقریباً در تمام سفرهای تیم‌های مردان حضور دارند؛ حضوری پررنگ، اما بی‌اثر. اجتناب از اعزام حتی یک نیروی رسانه‌ای همراه تیم ملی زنان نشان می‌دهد که اولویت‌های فدراسیون، نه بر پایه عدالت، که بر مدار تبعیض استوار است.
استاندارد دوگانه در عمل، نه در حرف
تبعیض رسانه‌ای محدود به فوتسال نیست. تیم ملی فوتبال زنان ایران نیز قرار است کمتر از دو هفته دیگر برای برگزاری دو دیدار دوستانه به ازبکستان سفر کند، اما خبری از اعزام عکاس، خبرنگار یا حتی تصویربردار همراه تیم نیست. همان داستان برای جام ملت‌های آسیا هم تکرار خواهد شد؛ تا این لحظه هیچ نشانه‌ای از برنامه‌ریزی برای پوشش رسانه‌ای آن مسابقات وجود ندارد.
این یعنی فدراسیونی که با صدای بلند از «توسعه فوتبال زنان» سخن می‌گوید، در ساده‌ترین بخش آن یعنی دیده شدن، عملاً هیچ قدمی برنمی‌دارد.
فدراسیون، تریبون تبعیض
در جهانی که فوتبال زنان به سرعت در حال رشد است، فدراسیون فوتبال ایران همچنان درگیر همان نگاه سنتی است که زنان را نه به‌عنوان قهرمان، بلکه به‌عنوان حاشیه‌ای ناخواسته در فوتبال می‌بیند.
وقتی فدراسیون حتی هزینه‌ی اعزام یک عکاس را برای تیم ملی زنان غیرضروری می‌داند، دیگر نیازی به بیانیه و شعار نیست؛ تصویر روشن است: برابری، فقط در گفتار وجود دارد، نه در رفتار.
