بحران بی‌برنامه‌گی در نقل‌وانتقالات ادامه دارد
در مجموع، ماجرای جذب عیسی آل‌کثیر به خوبی نشان می‌دهد که استقلال در فصل نقل‌وانتقالات نه با یک نقشه راه مشخص، بلکه با مجموعه‌ای از تصمیمات مقطعی و پر از تناقض مواجه است.
جذب عیسی آل‌کثیر توسط باشگاه استقلال، موجی از نارضایتی و خشم را در میان هواداران این تیم به همراه داشته است.
بسیاری از هواداران معتقدند این تصمیم، نه‌تنها کمکی به بهبود وضعیت تیم نمی‌کند، بلکه یادآور روندهای اشتباهی است که در سال‌های گذشته نیز شاهدش بودند. در شرایطی که استقلال پس از یک فصل پرحاشیه و بدون دستاورد، نیاز به ترمیم جدی و جذب بازیکنان تاثیرگذار داشت، جذب مهاجمی که در پرسپولیس به عنوان بازیکن مازاد شناخته می‌شد، برای طرفداران قابل هضم نیست و نشانه‌ای از سیاست‌های ناکارآمد در نقل‌وانتقالات این باشگاه قلمداد می‌شود.
مسئله اینجاست که چنین تصمیماتی، تنها به عملکرد ضعیف یک بخش خاص از باشگاه مربوط نمی‌شود، بلکه به نوعی بیانگر سردرگمی در لایه‌های مدیریتی استقلال است. به‌رغم وعده‌های پررنگ و لعاب پیش از آغاز فصل نقل‌وانتقالات، در نهایت باشگاه به شکل اورژانسی سراغ عیسی آل‌کثیر رفت؛ بازیکنی که فصل قبل تنها دو گل به ثمر رسانده بود و از تیم رقیب کنار گذاشته شده بود. این روند، سوالات جدی درباره شیوه تصمیم‌گیری در استقلال ایجاد کرده است. اینکه چطور از گزینه‌های مطرح خارجی به مهاجمی داخلی با آمار ناامیدکننده رسیده‌اند، یکی از همان سوالاتی است که هواداران پاسخی برای آن نمی‌یابند.
در این میان، اظهارات علی تاجرنیا، رئیس هیات مدیره استقلال، نه‌تنها به رفع ابهامات کمکی نکرده بلکه بر پیچیدگی ماجرا افزوده است. تاجرنیا در واکنش به اعتراضات خیابانی هواداران که به‌صراحت خواستار جلوگیری از جذب آل‌کثیر بودند، به نوعی سعی کرد از پاسخگویی مستقیم طفره برود. او تاکید کرد در مذاکرات نقل‌وانتقالاتی حضور نداشته و تصمیم‌گیری‌ها از سوی مدیریت اجرایی و کادر فنی انجام می‌شود. با این حال، تائید کرد ساپینتو لیستی حدود 10 تا 11 نفره ارائه داده که درباره آن بحث شده، اما مشخص نکرد نام آل‌کثیر در آن لیست وجود داشته یا خیر.
ابهامات بیشتر زمانی ایجاد شد که تاجرنیا در پاسخ به پرسش مستقیم یکی از هواداران درباره اینکه آیا ساپینتو شخصاً خواهان جذب آل‌کثیر بوده یا نه؟ گفت: «همین مورد اخیری که شما ناراحت هستید را بپرسید ببینید آیا جزو افرادی بوده که ایشان پیشنهاد کرده یا نه؟» این پاسخ دوپهلو نه‌تنها شفاف‌سازی نکرد، بلکه فرضیه تحمیل بازیکن به سرمربی را تقویت کرد. تاجرنیا همچنین تاکید کرد او به عنوان رئیس هیات مدیره نباید در امور فنی دخالت کند و صرفاً وظیفه هماهنگی و همراهی با کادرفنی را برعهده دارد. در عین حال، در جایی دیگر اذعان کرد که احساس شخصی‌اش نیز با احساس ناراحتی هواداران همسوست، اما با این وجود مجبور به پذیرش تصمیمات فنی شده تا فردا کسی نگویند هیات مدیره در امور فنی دخالت کرده است.
نکته قابل توجه اینجاست که به نظر می‌رسد اختلاف نظر و تنش در بدنه مدیریتی باشگاه استقلال، بیش از همیشه نمایان شده است. از صحبت‌های تاجرنیا اینگونه برمی‌آید که نه‌تنها هماهنگی لازم بین بخش فنی و مدیریتی وجود ندارد، بلکه هر بخش سعی دارد مسئولیت تصمیمات پرحاشیه را به دوش دیگری بیندازد. در این شرایط، طبیعی است که هواداران استقلال بیش از همیشه احساس بی‌پناهی کنند؛ چرا که از یک سو وعده‌های بزرگ درباره جذب بازیکنان سطح بالا مطرح می‌شود و از سوی دیگر، نتیجه عملی چیزی جز جذب بازیکنانی که پیش‌تر توسط تیم‌های رقیب کنار گذاشته شده‌اند، نیست.
در مجموع، ماجرای جذب عیسی آل‌کثیر به خوبی نشان می‌دهد که استقلال در فصل نقل‌وانتقالات نه با یک نقشه راه مشخص، بلکه با مجموعه‌ای از تصمیمات مقطعی و پر از تناقض مواجه است. تصمیماتی که نه‌تنها کادر فنی و مدیریت باشگاه را در معرض انتقاد قرار داده، بلکه حالا باعث شده بخشی از بدنه هواداری به خیابان بیاید و به شکلی بی‌سابقه، خواستار پاسخگویی شفاف و منطقی شود. تا زمانی که وحدت رویه و برنامه‌ریزی دقیق در استقلال وجود نداشته باشد، این چرخه ناکامی و نارضایتی ادامه خواهد داشت.
