بررسی اخلاقی «شام ایرانی»
سری جدید مجموعه نمایشی شام ایرانی با تلاش برای ارائه خوراک مناسب ساخته شده که قابل تحسین است اما در این برنامه مشکلات ارتباطی و معاشرتی دیده می‌شود که آموزنده نیست.
در نسخه جدید مجموعه نمایشی شام ایرانی ساخته سعیدابوطالب، اتفاقات مورد بحث زیادی به نمایش درآمد که در اینجا به یکی از چالش‌برانگیزترینِ این موقعیت‌ها می‌پردازیم. این اتفاق به نوعی نادیده گرفتن داوران است.
در سری جدید مجموعه نمایشی شام ایرانی، کانسپتی اضافه شده است که در آن دو داور که به شکل تخصصی در زمینه غذا فعالیت می‌کنند، به جمع مهمانان مشهور دعوت می‌شوند تا در انتهای این برنامه _که در بهترین حالت، صرفا سرگرم‌کننده است_ فرآیند نمره‌دهی با حساسیت بیشتر و ترس از قضاوت کمتری اتفاق افتد.
در اجرای برنامه، داوران در میزی جدا از بازیگران می‌نشینند، اما فرآیند پذیرایی از آنها بعضا به نحوی متفاوت‌تر از چهره‌های شناخته‌شده‌تر اتفاق می‌افتد، به شکلی که دور از احترام است و احساس خوبی را به مخاطب انتقال نمی‌دهد؛ این واقعه اتفاقا در میزبانی زنان بیشتر به چشم می‌آید، از فرآیند احوال‌پرسی شروع می‌شود و تا میزان معاشرت ادامه می‌یابد، که به دور از فرهنگ و آداب‌و‌رسوم ایرانی است. البته در این میان، «کامران تفتی» از شرکت‌کنندگان فصل چهارم این برنامه، شیوه محترمانه‌تری برای ارتباط مهمانان و داوران پیدا کرد و دیگران را هم به سمت درست‌تری هدایت کرد.
همچنین زهرا داوودنژاد در شب میزبانی خود بی‌تفاوت به آنچه در شب‌های دیگر مرسوم بود، جایگاه نزدیک‌تری به میز اصلی شام برای داوران در نظر گرفت تا احساس دلچسب‌تری را هم به بینندگان انتقال دهد. هرچند در این فصل از برنامه که صحرا اسداللهی، متین ستوده و السا فیروزآذر در تهیه آن همکاری می‌کردند، مشکلات معاشرتی چشم‌گیری هم وجود داشت؛ از مباحثه در رابطه با هر آنچه نباید سر میز شام مطرح شود تا تندخویی در قبال شنیدن تمجیدی که به اشتباه، عکس آن برداشت شده بود.
در فصل چهارم و حضور آقایان هم عبارات عجیبی از سوی فیروز کریمی، بدون اینکه نیازی احساس شود، در تدوین، ادیت نشده و به‌کار رفت. حتی الفاظ گُل‌درشتی مثل «دهاتی» که معنی نژادپرستانه هم دارد، در تدوین خارج نشده. با توجه به اینکه در نسخه‌های سابق این برنامه، جنجال و درگیری‌های پیش آمده بیشترین میزان بازدید را برای پلتفرم به ارمغان آورد، شاید انتشار برخی از اتفاقاتی که بیننده را متعجب می‌کند یا کامنت‌های انفجاری را در پی دارد، ترفندی برای بالا بردن تعداد بینندگان این برنامه باشد.
هرچند مشکلات تدوین و نداشتن دستورالعمل و فرم منظم در تصویربرداری و خلاصه‌سازی بخش پخت و پز که محوریت اصلی این مجموعه نمایشی است اما در مقام انصاف این سبک برنامه‌سازی برای مخاطب همیشه جذاب و خاطره‌ا‌نگیز بوده و اگر ترکش‌های ناهنجار از بطن این سبک ریلیتی‌شوها حذف شود، ترکیب این ایده و نمایش منزل شخصی هنرمندان که حس کنجکاوی ایجاد می‌کند، ترکیب برنده‌ای است. در آخر می‌توان گفت، جای خالی یک «راوی جذاب» مهره گم شده این برنامه است .
