مردی نگران «غلط ننوشتن»
ابوالحسن نجفی مترجم توانمندی بود که بر درست نوشتن و زبان فارسی تعصب داشت و نامش با انتشار «غلط ننویسیم» بیشتر بر سر زبان‌ها افتاد.
ابوالحسن نجفی دهم مهر سال ۱۳۰۸ زاده شد و دوم بهمن‌ماه ۱۳۹۴ در سن ۸۶ سالگی از دنیا رفت. او از بزرگان عرصه ترجمه، زبان‌شناسی، فرهنگ‌نویسی، وزن شعر فارسی، ادبیات تطبیقی و زبان و ادبیات فارسی در روزگار ما بود. محمدعلی موحد او را از پاسداران وادی واژگان معرفی می‌کند که کارش حفظ حرمت واژگان بود.
نجفی اولین کتابش را با عنوان «بچه‌های کوچک قرن» از کریستیان روشفور در سال ۱۳۴۴ منتشر کرد و از دیگر ترجمه‌هایش می‌توان «شازده کوچولو» (آنتوان دو سنت اگزوپری)، «شیطان و خدا» (ژان پل سارتر)، «گوشه‌نشینان آلتونا» (ژان پل سارتر)، «ضدخاطرات» (آندره مالرو)، «خانواده تیبو» (روژه مارتن دوگار)، «بیست و یک داستان از نویسندگان معاصر فرانسه» (کریستیان روشفور)، «شنبه و یکشنبه در کنار دریا» (روبر مرل)، «کالیگولا» (آلبر کامو)، «ادبیات چیست؟» (ژان پل سارتر)، «استادکاران» (آرتور آدامُف)، »همان طور که بوده‌ایم» (آرتور آدامُف)، «پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند» (رومن گاری)، «ژان پل سارتر» (هِنری پیر)، «درباره نمایش» (ژان پل سارتر)، «نژاد و تاریخ» (کلود لوی استروس)، «نویسندگان معاصر فرانسه» (برگزیده داستان‌های کوتاه)، «وعده‌گاه شیر بلفور» (ژیل پرو)، «عیش و نیستی» (تیری مونیه) و «گم‌گشته» (ژیل پرو) را نام برد.
آثار تالیفی او، «مبانی زبان‌شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی»، «وظیفه ادبیات»، «غلط ننویسیم (فرهنگ دشواری‌های زبان فارسی)» و «فرهنگ فارسی عامیانه» است که در این میان «غلط ننویسیم» یکی از مشهورترین و مهم‌ترین کتاب‌ها در حوزه غلط ننوشتن است که به بررسی غلط‌های مختلف در زبان فارسی و شکل صحیح آن‌ها می‌پردازد. نجفی این کتاب را در زمستان ۱۳۶۶ در زمان موشک‌باران تهران در ۱۰ هزار نسخه منتشر کرد که در عرض دو هفته تمام نسخه‌هایش فروش رفت! البته انتقادات تند محمدرضا باطنی، استاد زبان‌شناس با عنوان «اجازه بدهید غلط بنویسیم» هم از حاشیه‌های انتشار این کتاب بود که در سه شماره پیاپی مجله آدینه در بهار و تابستان سال ۱۳۶۷ منتشر شدند.
نجفی در پاسخ به این نقدها گفته بود: «در دورانی که به زبان فارسی بی‌توجهی شده و رادیو تلویزیون و اینترنت به نوشتن آسیب بسیاری رسانده، به گونه‌ای که جوان امروز به نوشتن بی‌توجه شده است، این وظایف ویراستاران است که برای درست‌نویسی زبان راهی پیدا کنند. اخبار و اینترنت باعث بی‌توجهی به نوشتن شده. در این دوره باید تکلیف ما روشن شود. این کتابِ غلط «ننویسیم» است، نه غلط «نگوییم». کسی نگفته که مردم نباید این‌طور نگویند. وانگهی، این عبارت را که بعضی استدلال می‌کنند که «مردم می‌گویند» یعنی چه؟ چند نفر می‌گویند؟ همه مردم می‌گویند؟ مردم تهران می‌گویند یا همه مردم ایران؟ مردم تهران که به‌تنهایی ملاک نیستند، تازه فارسی زبان ایرانِ تنها هم نیست. چند کشور دیگر هم به فارسی سخن می‌گویند. اگر به «غلط ننویسیم» توجهی شده بود، علتش آن بود که تقریباً کتابی مثل آن وجود نداشت. و چون کتاب نظم الفبایی داشت، به علت همین سهولت، هر کسی به راحتی می‌توانست به آن مراجعه کند.»
