زنده خواهم ماند!

ایمیلی دوکن، بازیگر برجسته بلژیکی، بر اثر ابتلا به نوعی نادر از سرطان کلیه درگذشت. او که از دوازده‌سالگی در آکادمی هنرهای نمایشی آموزش دیده بود، به‌سرعت در دنیای بازیگری مطرح شد و با درخشش در فیلم‌های به‌ یادماندنی، جایگاه ویژه‌ای در سینمای جهان به دست آورد. یکی از مهم‌ترین افتخارات او کسب جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره کن بود؛ جایزه‌ای که او را به یکی از چهره‌های تأثیرگذار سینما تبدیل کرد.

دوکن در مواجهه با بیماری خود، شجاعتی کم‌نظیر نشان داد. او با انتشار پستی در اینستاگرام، از تغییرات عمیقی که بیماری در زندگی، اخلاقیات و آزادی‌اش ایجاد کرده بود، سخن گفت: «امروز اولین روز باقی‌مانده عمرم است. سالی پرتنش و دیوانه‌کننده داشتم. این بیماری نادر مرا کاملا تغییر داد؛ زندگی‌ام، اخلاقیتم و حتی آزادی‌ام را عوض کرد. گاهی عصبی و وحشت‌زده می‌شوم، اما هنوز اینجا هستم، پس می‌خواهم زندگی کنم. من زنده خواهم ماند.»

او احساساتش را بی‌پرده و بدون شرمندگی ابراز می‌کرد و با تمام وجود برای ادامه زندگی می‌جنگید. در روزهایی که توان ایستادن نداشت، تلاش می‌کرد از دل کارهای ساده شادی بیافریند. آشپزی یکی از راه‌های دوکن برای حفظ روحیه بود. تصویری که از خود در حال پختن پنکیک به اشتراک گذاشت، گواهی بر این تلاش بود. او در چند خط زیر این پست نوشت :«اسیر تخت بیمارستانم». جمله‌ای سخت و تکان دهنده که در ادامه‌اش روزهای بیماری و حضور در بیمارستان را توصیف کرد و آشپزی را راهی ساده و لذت بخش برای رسیدن به خوشحالی دانست.

دوکن نه‌ تنها در زندگی واقعی، بلکه بر پرده سینما نیز روایتگر دردها و چالش‌های انسانی بود. فیلمی که او را به دریافت نخل طلای کن رساند، داستان دختری نوجوان را روایت می‌کرد که با مادر الکلی خود درگیر تنش‌های عاطفی بود. این نقش، بازتابی از توانایی او در به تصویر کشیدن پیچیدگی‌های روح انسان بود.

او عکسی از روزهای پس از جشنواره کن منتشر کرد و با تلخی نوشت که انگار تمام خانواده‌اش جوان‌تر از او مانده‌اند. این جمله، شاید نشانی از سختی زمانه بر جسم و روحش بود اما آنچه از او باقی خواهد ماند، نه ضعف بیماری، بلکه قدرت بازیگری‌اش است.

ایمیلی دوکن در چهل‌وسه‌سالگی از دنیا رفت، اما ردپای او در سینما جاودانه خواهد ماند. فیلم‌هایش، هنر و استعدادش و شجاعتش در برابر سختی‌ها، میراثی است که هیچ‌گاه از یادها نخواهد رفت.