آتش در جان بلوط
در هفته‌های گذشته، آتش‌سوزی‌های پی‌در‌پی در ارتفاعات زاگرس جنوبی، به‌ویژه اطراف شیراز، صدها هکتار از جنگل‌های بلوط را خاکستر کرده است.
طبق گزارش منابع محلی و گروه‌های امدادی، با شروع آتش‌سوزی‌ها بیش از ۵۰۰ هکتار از پوشش جنگلی منطقه، که عمدتاً شامل درختان بلوط کهن‌سال هستند، دچار حریق شده‌اند.
این آتش‌سوزی‌ها که در ساعات مختلف شبانه‌روز و در نقاط غیرمتصل به یکدیگر رخ داده‌اند، موجب شکل‌گیری گمانه‌زنی‌هایی درباره‌ی عمدی بودن بخشی از آن‌ها شده است.
فعالان محیط زیست و برخی اهالی منطقه معتقدند نحوه شروع آتش‌سوزی‌ها، پراکندگی جغرافیایی آن‌ها، و نبود عوامل طبیعی مانند رعد و برق یا باد و گرمای بی‌سابقه، احتمال دخالت انسانی را تقویت می‌کند.
امکانات اطفای حریق و بودجه تامین لوازم نظارتی و عملیاتی در اداره منابع طبیعی منطقه بسیار محدود است.
عملیات مهار آتش توسط چند نیروی اداره منابع طبیعی، نیروهای داوطلب محلی، اعضای انجمن‌های محیط زیستی، و ساکنان روستاهای اطراف انجام می‌شود. این افراد بدون تجهیزات حرفه‌ای، تنها با ابزارهای دستی و چند دمنده و گاهی بطری‌های آب و شاخه های درخت با آتش مبارزه می‌کنند.
آن‌ها در دل شیب‌های داغ و سیاه‌شده جنگل، برای حفظ چیزی می‌جنگند که نه متعلق به دولت است، نه به فرد — که برای ایران و تمام نسل‌ها است.درختان بلوط در زاگرس نقش کلیدی در حفظ تنوع زیستی، تعادل اقلیمی، و جلوگیری از فرسایش خاک دارند. از بین رفتن آن‌ها نه تنها خسارت اکولوژیکی جبران‌ناپذیری در پی دارد، بلکه تهدیدی مستقیم برای معیشت مردم محلی، منابع آب، و آینده منطقه خواهد بود.
در شرایطی که منابع دولتی ناکافی‌ست و بررسی دقیق علل این حوادث به تعویق افتاده، فعالان و متخصصان خواهان تشکیل فوری یک تیم حقیقت‌یاب مستقل و تخصیص منابع اضطراری برای حفاظت از باقیمانده جنگل‌های بلوط زاگرس هستند.
وقتی بلوط می‌سوزد، فقط یک درخت نمی‌میرد.
زندگی‌ست که می‌میرد.
و اگر نخواهیم ببینیم که چه‌کسی آتش را روشن کرده، این خاک هر سال بی‌پناه‌تر خواهد سوخت.
