وضعیت بازیگران خردسال در سینمای ایران
بازیگران خردسالی بودند که روزگاری در تلویزیون می‌درخشیدند اما اکنون فراموش شده‌اند؛ در این مطلب مروری می‌کنیم بر حال و روز این بازیگران.
بازیگران خردسال، همیشه بخشی از حافظه تصویری ما بوده‌اند؛ کودکانی که انگار برای ماندن آمده بودند، برای ساختن آینده‌ای روشن در سینما. اما واقعیت، همیشه آن‌طور که در قاب دیده می‌شود، نیست. بسیاری از آن‌ها نماندند؛ نه از سر بی‌استعدادی، که از جنس همان چیزی که خیلی‌ها را حذف می‌کند: بی‌رحمی مسیر، بی‌تفاوتی صنعت، و سکوت زمان.
و اما همه این‌ها یک حقیقت تلخ را نشان می‌دهد؛ همه بازیگران خردسال قرار نیست بزرگ‌تر که می‌شوند، باز هم در قاب تلویزیون بمانند. بعضی‌ها دیده نمی‌شوند، فراموش می‌شوند، یا خودشان تصمیم می‌گیرند راه دیگری را انتخاب کنند.
شایان جلالی یکی از آن‌هاست؛ بازیگری که با سریال آوای باران در سال ۱۳۹۲ شناخته شد، اما حالا نه تنها از قاب تلویزیون ایران، بلکه از خود ایران هم فاصله گرفته. او به کره‌جنوبی مهاجرت کرده و حالا به‌عنوان کارآموز در صنعت کی‌پاپ فعالیت می‌کند.
با آن‌که می‌دانست مسیر کارآموزی در کره، دشوار و نفس‌گیر است، باز هم رفت. شاید به خاطر سلیقه شخصی‌اش، شاید هم چون احساس کرد آن‌جا فرصت بیشتری برای رشد، دیده شدن و جهانی شدن دارد. شایان تصمیم گرفت بازی را در زمین دیگری ادامه دهد.
اما حالا، در کنار شایان، دیگر بازیگران خردسال هم به مسیرهای متفاوتی رفته‌اند:
آرش نادی که در سال ۱۳۷۵ با خانه سبز شناخته شد، اکنون حضور کمی در دنیای رسانه دارد و اطلاعات بیشتری از او در دسترس نیست.
سپهر آزادی که در دنیای شیرین در سال ۱۳۷۶ بازی کرد، بعداً در پروژه‌هایی مانند خانه پدری و پایان نامه حضور داشت اما اکنون فعالیتش در سینما کم‌رنگ‌تر است.
گلشید اقبالی که با تولدی دیگر در سال ۱۳۷۷ معروف شد، اکنون در آمریکا زندگی می‌کند.
مهسا ملاپور از بازیگران دنیای شیرین دریا که در سال ۱۳۷۷ پخش شد حالا در خارج از کشور زندگی می‌کند.
ستاره جعفری که با گل پامچال در سال ۱۳۷۰ شهرت یافت، فعالیت‌های جدیدش در دسترس نیست.
روژان آریامنش که در دردسر والدین سال ۱۳۸۰ بازی کرد، اکنون در رشته داروسازی در قبرس تحصیل می‌کند.
در این سال‌ها، بسیاری از چهره‌های خردسال، بی‌صدا کنار رفتند. بعضی به اجبار، بعضی با انتخاب. اما آن‌چه میان همه‌شان مشترک است، این است که دوربین دیگر آن‌ها را نخواست، یا آن‌ها دیگر دوربین را نخواستند.
در بسیاری از کشورها، بازیگران خردسال نه‌تنها فراموش نمی‌شوند بلکه مورد حمایت جدی قرار می‌گیرند.
در ایالات متحده، اتحادیه بزرگ SAG-AFTRA وظیفه حمایت از بازیگران حرفه‌ای، از جمله خردسالان را برعهده دارد؛ با قوانینی مشخص برای ساعت کاری، حضور مربی آموزشی سر صحنه و حقوق منصفانه.
در کنار آن، مؤسسه‌ای مانند Child Actors Institute (CAI) تمرکز خود را روی آموزش و حمایت روانی این گروه گذاشته و آن‌ها را برای ورود ایمن و سالم به دنیای حرفه‌ای بازیگری آماده می‌کند.
همچنین سازمانی مثل Coalition for Child Performers با جنبه حقوقی و حمایتی، به دنبال اصلاح قوانین و افزایش آگاهی درباره نیازهای کودکان در صنعت سرگرمی است.
در بریتانیا، آکادمی‌هایی مثل The Television Workshop در ناتینگهام به‌صورت تخصصی بازیگران کودک و نوجوان را پرورش می‌دهند؛ آکادمی‌ای که نقش پررنگی در مسیر حرفه‌ای بسیاری از بازیگران شناخته‌شده انگلیسی داشته است.
اگر در ایران چنین مراکزی داشتیم؛ صنف‌هایی که از بازیگران خردسال حمایت کنند، آیا تغییری در سرنوشت این کودکان ایجاد می‌شد؟
اگر مکانی وجود داشت که استعداد این کودکان را با دانش، آموزش و روان‌درمانی همراه می‌کرد و آن‌ها را به کارگردان‌های مختلف معرفی می‌کرد چه تغییری در زندگی آن‌ها ایجاد می‌شد؟
اما هیچ‌وقت برای ساختن چنین فضاهایی دیر نیست. می‌توانیم از تجربه دنیا الهام بگیریم و گامی تازه برای آینده‌ای روشن‌تر در دنیای بازیگری کودک برداریم.
