فیلمی تکان‌دهنده از قاچاق کودکان در هند

فیلم کوتاه «Dear Men» ساخته‌ کیت گومز، هم‌زمان با روز جهانی مبارزه با قاچاق انسان (۳۰ جولای) به‌صورت رایگان در یوتیوب منتشر می‌شود. این فیلم با بازی سایانی گوپتا، به یکی از تلخ‌ترین و واقعی‌ترین جنبه‌های قاچاق انسان در هند می‌پردازد.

الهام‌بخش داستان، ماجرای واقعی دیپش تانک است؛ فعال اجتماعی که جانش را به خطر انداخت و با جا زدن خود به‌عنوان کارگردان، وارد روستایی در بیهار شد تا چند دختر خردسال را از شبکه قاچاق نجات دهد. او برای این عملیات شجاعانه، مدال افتخار فرمانداری را دریافت کرده است.

اما مسأله‌ای که «Dear Men» به آن می‌پردازد، فقط یک حادثه‌ی فردی نیست؛ بخشی از یک بحران گسترده و پیچیده در هند است. قاچاق کودکان در این کشور اغلب در مناطق فقیرنشین با بافت‌های روستایی رخ می‌دهد؛ جایی‌که نهادهای قانونی دسترسی کافی ندارند. ضعف قوانین بازدارنده، فساد، و گستردگی فقر، مسیر را برای این جنایت‌ها هموار کرده است. 

کیت گومز از آن دسته فیلمسازهایی‌ است که علاقه‌ای به ساختن داستان‌های راحت و قابل‌هضم ندارد. او قبلا هم با آثار اجتماعی و جسورانه‌اش نشان داده که ترجیح می‌دهد از حاشیه‌ امن فاصله بگیرد و سراغ سوژه‌هایی برود که اغلب نادیده گرفته می‌شوند.

در «Dear Men» هم، به‌جای پرداختی نمایشی، تصمیم گرفته تا روایت را تا جای ممکن صادقانه و نزدیک به واقعیت نگه دارد.

بازیگر نقش اصلی، درباره‌ی چالش بازی در نقشی الهام‌گرفته از شجاعت غریزی یک مرد صحبت کرده؛ و دیپش تانک نیز تأکید کرده که فیلم، «خام و صمیمی» است و هیچ تلاشی برای دراماتیزه‌کردن ماجرا نکرده است.

اما یک پرسش اساسی در دل این پروژه نهفته است: چرا یک فیلم کوتاه می‌تواند بیش از ده‌ها گزارش رسمی یا آمار حکومتی تأثیرگذار باشد؟

پاسخ، شاید در سادگی و صراحت آن نهفته باشد. وقتی روایت یک نجات،صادق و بی آلایش روی پرده می‌آید، مخاطب دیگر صرفاً تماشاگر نیست؛ خودش را درگیر می‌بیند. این همان کاری‌ست که «Dear Men» در تلاش است انجام دهد: رساندن حقیقت به پوست و استخوان مخاطب.

طبق آمار نیمی از  قربانیان قاچاق انسان در هند  آن‌ها به  بردگی جنسی گرفتار شدند؛  در چنین شرایطی، «Dear Men» صرفاً یک فیلم کوتاه نیست، بلکه یک تلنگر است.