بازگشت درخشان گری اولدمن به تئاتر پس از ۴۶ سال

به گزارش ایسنا، گری اولدمن، بازیگر کهنه‌کار بریتانیایی، پس از ۴۶ سال از نخستین حضورش در تئاتر رویال یورک، بار دیگر روی صحنه همان سالن درخشید و این بار در نمایش تک‌نفره نوشته ساموئل بکت با عنوان «آخرین نوار کرپ» به روی صحنه رفت. 

این بازگر ۶۷ ساله حالا فرسنگ‌ها با جوان تازه‌کاری فاصله دارد که روزی به او گفته بودند بازیگری را کنار بگذارد و دنبال شغل دیگری برود.

در چهار دهه گذشته، اولدمن به تدریج به یکی از بزرگ‌ترین بازیگران نسل خود بدل شده است؛ هنرمندی با سبک بازی بسیار متنوع و پرانرژی که افتخارات بی‌شماری چون اسکار، سه بفتا و یک گلدن‌گلوب را کسب کرده است.

امروزه، او یکی از پردرآمدترین بازیگران تاریخ سینماست (با بیش از ۱۱ میلیارد دلار فروش جهانی) و در بریتانیا نیز به‌خاطر نقش‌آفرینی خیره‌کننده‌اش در نقش جکسون لمب در سریال جاسوسی «اسب‌های آرام» (Slow Horses) از اپل‌تی‌وی، محبوبیتی گسترده دارد.

جکسون لمب، مدیر بداخلاق و افسرده گروهی از مأموران کنار گذاشته‌شده، شخصیتی پرخطا، فاسد و بدبین و بددهن است و این دقیقا همان نوع نقش غیرمعمولی است که اولدمن در حرفه‌اش استادانه پرورانده است.

ویل اسمیت، خالق و شورانر این سریال، درباره اولدمن گفته: «او بازیگری خارق‌العاده است. می‌تواند تنها با باریک کردن چشمان یا تغییر اندکی در حالت بدن، گذشته‌ای پیچیده را نمایان کند. بازی او در نقش لمب، کاوشی است در تاریکی‌های درونی.»

اولدمن که اغلب «قهرمان طبقه کارگر» توصیف شده، در سال ۱۹۵۸ در محله نیوکراس لندن به دنیا آمد. پدرش جوشکار و دریانوردی سابق بود که وقتی گری هفت‌ساله بود، خانواده را ترک کرد. اولدمن نوجوان ابتدا به موسیقی علاقه داشت اما پس از دیدن مالکوم مک‌داول روی صحنه، جذب بازیگری شد.

او در کنار شغل‌هایی چون باربری و فروشندگی کفش، در تئاتر جوانان گرینویچ آموزش دید و پس از پذیرفته نشدن در آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک، به کالج رز بروفورد رفت. سپس در سالن‌هایی چون تئاتر رویال یورک، رویال کورت و شرکت سلطنتی شکسپیر به اجرا پرداخت.

در سینما، نخستین نقش‌اش را در فیلم «یادآوری» (۱۹۸۲) بازی کرد و سال بعد با بازی در نقش یک نئونازی در فیلم تلویزیونی «در همین حال» از مایک لی، چهره شد. اما نقش او در فیلم «سید  و نانسی» (۱۹۸۶) بود که شهرت واقعی‌اش را رقم زد. او برای این نقش وزن زیادی کم کرد و به دلیل ضعف به بیمارستان منتقل شد.

سپس نقش‌هایش در فیلم‌هایی چون «دار و دسته» (۱۹۸۹)، «روزنکرانتز و گیلدنسترن مرده‌اند» (۱۹۹۰)، او را به چهره اصلی نسل نو بازیگران بریتانیایی تبدبل کرد.

در ۱۹۹۱، با بازی در نقش لی هاروی آزوالد در فیلم «JFK» وارد سینمای هالیوود شد و به «روان‌پریش حرفه‌ای» سینما معروف گشت: از کنت دراکولا در فیلم «دراکولا» (۱۹۹۲) تا پدرخوانده قاچاقچی در «داستان عاشقانه واقعی» (۱۹۹۳) و پلیس فاسد در «لئون: حرفه‌ای» (۱۹۹۴) که یکی از به‌یادماندنی‌ترین ضدقهرمانان تاریخ سینماست.

به گزارش گاردین، گری اولدمن با نقش سیریوس بلک در «هری پاتر» و جیم گوردون در سه‌گانه «بتمن» ساخته کریستوفر نولان، بار دیگر در کانون توجه قرار گرفت. نقش‌آفرینی‌اش به‌عنوان جاسوس بازنشسته جورج اسمایلی در فیلم «بندزن خیاط سرباز جاسوس» (۲۰۱۱) برایش نخستین نامزدی اسکار را به ارمغان آورد.

اما در نهایت این جایزه را در سال ۲۰۱۸ برای بازی در نقش وینستون چرچیل در «تاریک‌ترین ساعت» گرفت؛ نقشی که ابتدا چندین بار رد کرده بود تا آنکه همسرش او را متقاعد کرد. برای این نقش، ۲۰۰ ساعت گریم، ۱۴ پوند سیلیکون و ۲۰ هزار دلار سیگار کوبایی صرف شد که باعث مسمومیت نیکوتینی او شد.

نقش اصلی‌ اودمن در فیلم «منک» (۲۰۲۰) سومین نامزدی اسکار را برایش به همراه آورد، اما او اعتراف کرده که در این نقش بدون گریم، با خود واقعی‌اش مواجه شده و احساس آسیب‌پذیری کرده است.

اکنون، مانند شخصیت کراپ در نمایش «آخرین نوار کراپ» نوشته ساموئل بکت، گری اولدمن هر شب روی صحنه تئاتر با گذشته‌اش روبه‌رو می‌شود؛ گویی مردی مسن با نسخه جوان‌تر خود گفت‌وگو می‌کند و اگرچه ممکن است بازنشستگی‌اش نزدیک باشد، اما بدون تردید، او همچنان به درخشش ادامه می‌دهد.