مدیران محترم فعلی در سینما قابل مقایسه با دولت قبل نیستند

ابوالحسن داوودی در تازه ترین گفتگوی خود با روزنامه اعتماد درباره مدیران سینمایی فعلی گفت:

ویژگی شاخص این دوره این است که با آدم‌های محترم‌تر و قابل قبول‌تری در عرصه مدیریت دولتی روبه‌رو هستیم. طبعا هرجور مشکل هم وجود داشته باشد و هرچقدر هم که دست و بال‌شان بسته باشد از آنها بی‌تفاوتی و بی‌احترامی نمی‌بینیم. به عنوان نمونه عرض کنم وقتی آدم‌ها را با هم مقایسه می‌کنم، می‌بینم در خیلی موارد تفاوت‌های آشکاری وجود دارد بین آدم‌هایی که قبلا روی همان صندلی نشسته بودند با مدیرانی که الان نشسته‌اند، با کمال تاسف باید بگویم که ما در طول سال‌های گذشته بیشتر از هر چیزی و به عنوان یک «حق اولیه» خواهان این بودیم که به ما سینماگران احترام حداقلی در رد قانونی تحمیل خواسته‌های دولتی، سانسور، ونظارت حاکمیتی گذاشته شود، خیلی وقت‌ها بوده این مساله آنقدر سینماگرها را درگیر کرده که وقتی حالا اندکی از این احترام نسبی را احساس می‌کنند امیدوارتر می‌شوند و به نظرشان می‌آید که احتمالا بهتر از گذشته می‌توانند کار کنند. اما منظور من آن تحول اساسی است که در یک دولت ایده‌آل‌تر باید فاصله بین دولت و حاکمیت با سینماگران را پر کند و مسوولیت متقابل را به وجود بیاورد.

ما سینماگران در دوره‌های گذشته با بیشترین چیزی که روبه‌رو بودیم و مسوولان دولتی هم خودشان را الزاما مامور به اجرای آن می‌دانستند، این باورشان بود که انگار این دولتیان فقط مسوول «نهی» هستند نه «اثبات» انگار فقط مسوول این هستند که تولیدکنندگان اندیشه را از آنچه می‌خواهند بگویند و فکر کنند، باز بدارند واز ارتباطی که می‌خواهند به وجود بیاورند نهی کنند و هرچقدر این دایره را کوچک‌تر و به خیال خودشان امن‌تر (گاهی هم البته امنیتی‌تر) درآورند، در کارشان موفق‌تر هستند!

این ذات آن چیزی بوده که در رابطه دولت‌ها (معاونت ارشاد و سازمان سینمایی) با سینماگران برقرار بوده و همیشه سینماگران در تلاش بودند هویت خودشان را ثابت کنند و البته نیازشان را به ارتباط سالم و فعال نشان بدهند. هر جایی که این اتفاق نیفتاده آن زمانی بوده که سینماگران از حاکمیت فاصله گرفتند و قواعد و ارتباط‌شان را نفی کردند چه در مقابل سانسور و چه در تعریف مسوولیت متقابل با دولت و حتی تقابل با آنها از روش‌های دیگری استفاده کردند. این مشکل در تمام این سال‌ها وجود داشته و طبعا انتظار من سینماگر از یک سری آدم‌های مهم‌تر این است که تغییرات اساسی هم در دوران آنها شکل بگیرد.