روایت تضاد فغانی و پرستو فروهر در سایه جنگ ۱۲ روزه
جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل و اقدام علیرضا فغانی و پرستو فروهر واکنش‌های زیادی را در شبکه‌های اجتماعی در پی داشت.
جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل در سال ۱۴۰۴ با تلفات و خسارات سنگین برای ایرانیان همراه بود و حمایت آمریکا به‌ویژه مواضع دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا، به تشدید این درگیری دامن زد. این موضوع حساسیت‌های عمومی را نسبت به هرگونه تعامل با چهره‌های سیاسی آمریکایی بالا برد. در این میان رفتار علیرضا فغانی، داور بین‌المللی در مراسم اهدای مدال فینال جام جهانی باشگاه‌ها که با حضور ترامپ برگزار شد، به سرعت به موضوعی جنجالی تبدیل شد.
علیرضا فغانی: از افتخار داوری تا جنجال سیاسی
علیرضا فغانی، داور سرشناس ایرانی، که به دلیل مشکلات حرفه‌ای به استرالیا مهاجرت کرده بود در فینال جام جهانی باشگاه‌ها به عنوان داور حضور داشت. او پس از قضاوت موفق در مراسم اهدای مدال، با دونالد ترامپ دست داد و عکسی به یادگار گرفت. این اقدام که فغانی آن را بخشی از پروتکل رسمی مراسم و فرصتی برای ثبت لحظه‌ای تاریخی در کارنامه‌اش توصیف کرد، با واکنش‌های تندی در ایران مواجه شد.
برخی کاربران در X علیرضا فغانی را به بی‌توجهی به عزت ملی متهم کردند به‌ویژه به دلیل زخم‌های تازه جنگ ۱۲ روزه. آن‌ها معتقدند فغانی به عنوان یک ایرانی می‌توانست از این تعامل اجتناب کند. اما فغانی در گفت‌وگو با عصر ایران تأکید کرد که این اقدام صرفا حرفه‌ای بوده و هیچ انگیزه سیاسی نداشته است. او گفت: «من داورم، نه سیاستمدار. وظیفه‌ام قضاوت عادلانه و رعایت پروتکل‌هاست.»
پرستو فروهر: زخم‌خورده‌ای که برای ایران برخاست
در سوی دیگر پرستو فروهر به نمادی از وطن‌پرستی بدل شده است. او در واکنش به اظهارات صدراعظم آلمان علیه ایران با بیانیه‌ای قاطع از عزت و شرف ایرانیان دفاع کرد. کاربران نیز در شبکه اجتماعی X فروهر را ستودند که میهن را چون مادری در آغوش کشید و از آن دفاع کرد.
فروهر در بیانیه‌اش نوشت: «ایران، مادر همه ماست. حتی اگر زخم‌هایش را به ما نشان دهد، باز هم برای عزتش می‌جنگم.»
تضاد دو راه: وطن‌پرستی در بوته آزمایش
مقایسه فغانی و فروهر بحثی عمیق درباره معنای وطن‌پرستی در ایران امروز را برانگیخته است. بسیاری معتقدند فغانی با مهاجرت به استرالیا و رفتار اخیرش از میهن فاصله گرفته و به ارزش‌های حرفه‌ای بیش از احساسات ملی اولویت داده است. با این حال حامیانش استدلال می‌کنند قضاوت در سطح جهانی خود افتخاری برای ایران است.
فروهر به عنوان کسی که زخم‌های عمیقی دیده اما همچنان برای ایران ایستاده به نمادی از وفاداری به میهن تبدیل شده است. کاربران X او را «فرزند راستین ایران» می‌خوانند که درد را به عشق به میهن بدل کرده است.
این دو روایت پرسش‌هایی بنیادین را در جامعه ایران مطرح کرده است. وطن‌پرستی چیست؟ آیا می‌توان در عین مهاجرت به میهن وفادار ماند؟ آیا رفتار حرفه‌ای یک فرد می‌تواند جدا از احساسات ملی تفسیر شود؟
به گفته جامعه‌شناسان این جنجال‌ها نشان‌دهنده شکاف عمیق میان انتظارات عمومی و واقعیت‌های زندگی مهاجران ایرانی است. جنگ ۱۲ روزه این حساسیت‌ها را تشدید کرده است.
میهن، مادر همه ماست؛ اما هر فرزند راه خود را برای ابراز عشق به آن برمی‌گزیند. افکار عمومی ایران به دنبال فرزندانی است که نه فقط افتخار بیاورند بلکه قلبشان برای میهن بتپد. این گزارش نه قضاوت می‌کند و نه جانبداری بلکه آینه‌ای است پیش روی ما تا معنای وطن‌پرستی را در دل خود جست‌وجو کنیم.
