راز ترس سیاستمداران از تیک‌تاک لو رفت!
پلتفرم‌هایی مانند توییتر (یا X)، فیسبوک و تلگرام در میان سیاستمداران محبوب‌اند.
سیاستمداران در شبکه‌های اجتماعی حالتی دوگانه دارند: از سویی آن‌ها را ابزاری برای نفوذ، تبلیغ و کنترل روایت می‌دانند و از سوی دیگر در برابر ماهیت سیال غیرقابل پیش‌بینی و گاهی ویرانگر آن‌ها احساس ناامنی می‌کنند.
پلتفرم‌هایی مانند توییتر (یا X)، فیسبوک و تلگرام در میان سیاستمداران محبوب‌اند. توییتر با ساختار کوتاه، سریع و زنده‌اش به میدان نبرد روایت‌ها تبدیل شده است. رهبران سیاسی‌ای مانند دونالد ترامپ، امانوئل مکرون و رحب طیب اردوغان روسای جمهور آمریکا، فرانسه و ترکیه سال‌ها از آن برای ارتباط مستقیم با مردم استفاده کرده‌اند. فیسبوک نیز به دلیل قابلیت‌های تبلیغاتی و هدف‌گیری دقیق مخاطبان به‌ویژه در کمپین‌های انتخاباتی نقشی کلیدی ایفا کرده است؛ نمونه برجسته آن، کمپین اوباما در سال ۲۰۰۸ بود. تلگرام نیز در کشورهایی با سانسور رسانه‌ای جایگزینی برای رسانه‌های رسمی شده و ابزاری حیاتی در دست اپوزیسیون یا حتی دولت‌ها در ایران، روسیه و برخی کشورهای آسیای مرکزی است.
در مقابل برخی پلتفرم‌ها برای سیاستمداران نگران‌کننده هشتند. تیک‌تاک با الگوریتم غیرقابل‌پیش‌بینی فضای شوخی‌محور و قدرت بالای ویرال شدن، بستری فراهم کرده که در آن کنترل پیام تقریباً ناممکن است. اینستاگرام گرچه بستری محبوب است اما نیاز به نمایش، تصویرسازی و نوعی سلبریتی‌بودن دارد که برای همه سیاستمداران قابل دستیابی نیست. یوتیوب نیز به دلیل نیاز به محتوای ویدیویی عمیق و زمان‌بر با محدودیت‌هایی برای بسیاری از چهره‌های سیاسی همراه است.
در نهایت سیاستمداران می‌خواهند دیده شوند اما به شرط آنکه روایت در دستان خودشان باقی بماند. پلتفرمی که آن‌ها را در موقعیت کنترل قرار دهد مطلوب است اما پلتفرمی که مردم را قدرتمند و آن‌ها را آسیب‌پذیر کند، نگرانی می‌آفریند. دیگر نه تنها دیپلمات‌ها و خبرنگاران بلکه یک نوجوان هم می‌تواند با یک کلیپ سی‌ثانیه‌ای، ساختار قدرت را به چالش بکشد. شاید به همین دلیل است که برخی سیاستمداران به‌جای فهم بهتر شبکه‌های اجتماعی ترجیح می‌دهند آن‌ها را فیلتر یا محدود کنند.
