مو قرمزها سیاستمدار نمی‌شوند؟
در دنیایی که ظاهر هنوز هم پیش‌زمینه قضاوت‌هاست حتی رنگ مو هم می‌تواند سهمی در دیده‌شدن یاعکس آن‌را داشته باشد . در سیاست جایی که جدیت، اعتبار و تجربه با کلیشه‌هایی قدیمی گره خورده‌اند.
۲۶ مه روز جهانی مو قرمزهاست. نخستین چهره‌ای که ناخودآگاه به ذهن می‌رسد دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا، است. موهای او که سال‌ها موضوع بحث و شوخی بوده در واقع به رنگ «بلوند توت‌فرنگی» یا همان Strawberry Blonde است. نارنجی زردی روشن که نه ژنتیکی بلکه نتیجه آراستن و رنگ‌آمیزی است. او در واقع یک مو قرمز طبیعی نیست اما حضورش نشان می‌دهد حتی رنگ مو می‌تواند به نمادی سیاسی یا شخصیتی تبدیل شود.
با این حال سیاستمداران مو قرمز طبیعی انگشت‌شمارند. بوریس جانسون، نخست‌وزیر سابق بریتانیا، موهایش بلوند خیلی روشن است که در برخی عکس‌ها کمی مایل به قرمز به‌نظر می‌رسد اما رسما قرمز محسوب نمی‌شود. رونالد ریگان، رئیس‌جمهور اسبق و جمهوری‌خواه آمریکا، در دوران جوانی موهای قهوه‌ای مایل به قرمز داشت. همچنین روث دیویدسون، رهبر پیشین حزب محافظه‌کار اسکاتلند، از معدود نمونه‌هاست.
رجینا دوگان، از مدیران ارشد سابق در وزارت دفاع آمریکا، نیز یکی از چهره‌های مدیریتی با موی قرمز است. پرنس هری نیز اگرچه جایگاه سیاسی غیررسمی دارد اما تاثیر رسانه‌ای‌اش انکارناپذیر است.
گرچه تنها حدود دو درصد جمعیت جهان موی قرمز طبیعی دارند مسئله فقط کمیت نیست. تصویر کلیشه‌ای سیاستمدار موفق همچنان با چهره‌ای میانسال، مرد و با موهای خاکستری گره خورده است.
در روزی که به اقلیتی ژنتیکی تعلق دارد شاید بد نباشد یادآوری کنیم جهان باید به گونه‌ای اداره شود که همه گروه‌ها فارغ از آنچه به‌چشم می‌آید در اداره آن نقش داشته باشند.
سیاست بیش از آنکه به تجربه وابسته باشد به تنوع نیاز دارد. سیاست هنوز در دست مو خاکستری‌هاست اما همیشه همین‌طور نمی‌ماند.
