مصرف سوخت کامیون‌های دیزلی در حالت درجا چقدر است؟
بسیاری از شما عزیزان شاهد کارکرد درجا کامیون‌های دیزلی بوده‌اید اما آیا از میزان مصرف سوخت آن‌ها در چنین حالتی مطلع هستید؟
میانگین مصرف سوخت یک کامیون نیمه سنگین در حین حرکت در بزرگراه به خودی خود ناامیدکننده است (پیمایش ۲.۵ تا ۳.۴ کیلومتر با 1 لیتر سوخت) اما وضعیت وقتی این کامیون ۱۸ چرخ در حالت سکون قرار دارد، چندان بهتر نیست. حتی زمانی که این کامیون حرکت نمی‌کند، همچنان با سرعتی نگران‌کننده سوخت مصرف می‌کند. این موضوع توضیح می‌دهد چرا روشن نگه داشتن موتور در حالت توقف به عادتی پرهزینه در صنعت حمل‌ونقل تبدیل شده است: چه برای تأمین برق وسایل کابین و چه برای حفظ راحتی در حین بارگیری، این کار اصلاً خوب نیست. این عادت هزینه‌های سوخت را افزایش می‌دهد، به موتور آسیب می‌رساند و به محیط‌زیست نیز لطمه می‌زند.
کامیون سنگین در زمستان
کامیون‌های نیمه سنگین در حالت درجا چه مقدار سوخت مصرف می‌کنند؟ به‌طور متوسط، یک کامیون باری در هر ساعت حدود ۳ لیتر گازوئیل مصرف می‌کند. این رقم بسته به اندازه موتور، بار و نوع سوخت می‌تواند متفاوت باشد و برخی کامیون‌ها تا ۵.۷ لیتر در ساعت در حالت درجا مصرف کنند. با تصور این موضوع، می‌توان دریافت که این مقدار در طول یک سال به‌سرعت افزایش می‌یابد. یک کامیون باری معمولی در سال حدود ۱۸۰۰ ساعت در حالت درجا قرار دارد که این به معنای مصرف تقریبی ۵۴۰۰ لیتر گازوئیل در طول یک سال است. کاملاً مشخص است که این رقم در طول یک سال و برای ناوگانی از کامیون‌ها بسیار زیاد خواهد بود.
هزینه کارکرد درجا کامیون‌های نیمه سنگین
هدر دادن سوخت در حالت درجا تنها جیب راننده را خالی نمی‌کند بلکه این امر فشار مالی بر کل ناوگان‌ها وارد می‌کند، حتی اگر متوجه آن نباشند. یک شرکت حمل‌ونقل با صدها وسیله نقلیه که به‌طور منظم در حالت درجا کار می‌کنند، ممکن است سالانه صدها میلیون تومان تنها به دلیل هزینه‌های سوخت از دست بدهد. با توجه به اینکه سوخت بخش عمده‌ای از بودجه عملیاتی یک ناوگان را تشکیل می‌دهد، کاستن از روشن ماندن کامیون‌ها در حالت درجای غیرضروری می‌تواند صرفه‌جویی قابل‌توجهی به همراه داشته باشد. با این حال، این عمل به دلیل عادات رانندگان و راحتی ظاهری همچنان رایج است.
سوخت تنها منبعی نیست که در حالت کارکرد درجا هدر می‌رود. فرسودگی موتور در شرایط موردبحث به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌یابد؛ زیرا موتور خطی ۶ سیلندر این کامیون‌ها در دمای بهینه خود کار نمی‌کند، سوخت به‌طور کامل نمی‌سوزد. این امر باعث تجمع کربن در سیلندرها می‌شود. با گذشت زمان، این تجمع به قطعات داخلی آسیب می‌رساند و می‌تواند تا دو برابر فرسودگی نسبت به رانندگی با سرعت‌های معمولی ایجاد کند.
تخمین زده می‌شود که حالت سکون بیش از حد می‌تواند هزینه‌های نگهداری را سالانه به‌طور قابل‌توجهی برای هر وسیله نقلیه افزایش دهد. با افزودن این به هزینه‌های سوخت غیرضروری، صورت‌حساب که از قبل بزرگ است، حتی بزرگ‌تر می‌شود. علاوه بر این، هزینه زیست‌محیطی نیز قابل‌توجه است: کارکرد درجای کامیون‌های نیمه سنگین سالانه ۱۱ میلیون تن دی‌اکسید کربن، ۵۵,۰۰۰ تن اکسید نیتروژن و ۴۰۰ تن ذرات معلق را در ایالات‌متحده تنها منتشر می‌کند.
اقدامات رانندگان کامیون‌های نیمه سنگین در قبال کارکرد درجا
به دلیل آسیب‌های مالی، مکانیکی و زیست‌محیطی ناشی از حالت کارکرد درجا، بسیاری از ایالت‌های آمریکا قوانین ضد حالت کارکرد درجا را با جریمه‌هایی وضع کرده‌اند. کالیفرنیا، نیوجرسی، نیویورک و پنسیلوانیا همگی محدودیت‌هایی برای حالت کارکرد درجای کمتر از ۱۰ دقیقه (با معافیت‌های خاص برای شرایط آب‌وهوایی یا نیازهای عملیاتی) اعمال می‌کنند. برخی ایالت‌ها فراتر از این می‌روند: در موارد خاص، حالت درجای کامیون‌های نیمه سنگین در وایومینگ کاملاً ممنوع است.
ممنوعیت کارکرد درجا کامیون های دیزلی
رانندگان کامیون‌های نیمه سنگین می‌توانند با کمک واحد برق کمکی (APU) حالت درجا را کاهش دهند. این دستگاه برق موردنیاز برای سیستم‌های گرمایشی، سرمایشی و الکترونیکی کامیون را بدون نیاز به روشن بودن موتور اصلی تأمین می‌کند. اگرچه هزینه خرید و نصب آن بین کمی بالاست، اما بر اساس محاسبات فوق، در کمتر از سه سال هزینه خود را جبران خواهد کرد.
سیستم‌های ردیابی ناوگان با GPS نیز می‌توانند به ناوگان‌ها در نظارت بر زمان حالت کارکرد درجای رانندگان کمک کنند. این سیستم‌ها داده‌هایی درباره زمان و مکان حالت سکون کامیون‌ها جمع‌آوری می‌کنند و به مدیران اجازه می‌دهند ببینند چه کسی چه کاری انجام می‌دهد و این عادت نادرست را اصلاح کنند. تنظیمات کوچک مانند این می‌تواند در نهایت تفاوت بزرگی ایجاد کند.
