5 هزار یورو پاداش برای مردان، 200 یورو برای زنان!
در حالی که تیم ملی فوتبال زنان ایران با سختی و کمترین امکانات ممکن موفق به صعود به جام ملت‌های آسیا شده، فدراسیون فوتبال تنها 200 یورو پاداش برای هر بازیکن در نظر گرفته است؛ رقمی که در مقایسه با پاداش 5 هزار و 500 یورویی تیم مردان برای هر برد خارج از خانه، عمق شکاف و تبعیض بین دو تیم ملی را عیان می‌کند.
در حالی که تیم ملی فوتبال زنان ایران با غلبه بر سنگاپور، بوتان و اردن موفق به صعود به مرحله نهایی رقابت‌های انتخابی جام ملت‌های آسیا شد، پاداشی که برای این موفقیت در نظر گرفته شد، تنها 200 یورو برای هر بازیکن بود. این رقم با 300 یورو «پول تو جیبی» همراه شد تا در مجموع، سهم هر ملی‌پوش از این تورنمنت تنها به 500 یورو برسد. عددی که با در نظر گرفتن شرایط دشوار، امکانات حداقلی، فشارهای روانی، و بازی‌های خارج از خانه، نه‌تنها انگیزه‌بخش نیست، بلکه بیشتر شبیه یک بی‌احترامی رسمی به تلاش این ورزشکاران است.
در نقطه مقابل، فدراسیون فوتبال ایران برای تیم ملی مردان، بدون در نظر گرفتن قدرت حریف، به ازای هر برد خارج از خانه 5 هزار و 500 یورو و برای بردهای خانگی 3 هزار و 500 یورو پاداش تعیین کرده است. این پاداش‌ها حتی اگر مقابل تیم‌هایی نظیر کامبوج یا هنگ‌کنگ کسب شده باشد، تفاوتی ندارد. این یعنی برای سه برد خارج از خانه، بازیکنان تیم مردان می‌توانند تا 16 هزار و 500 یورو پاداش بگیرند، در حالی که دختران تیم ملی با سه پیروزی مشابه، مجموعاً 200 یورو پاداش دریافت کردند.
تبعیض میان تیم مردان و زنان تنها در بخش پاداش‌ها خلاصه نمی‌شود. امکانات فنی، شرایط آماده‌سازی، تدارکات پیش از اعزام و حتی پوشش رسانه‌ای، همگی به زیان تیم زنان است. در حالی که بسیاری از نیازهای ابتدایی تیم زنان بی‌پاسخ مانده بود، پس از موفقیت آن‌ها، برخی مدیران ورزشی و مسئولان رسانه‌ای با تمرکز بر تصاویر خاصی چون سلام نظامی بازیکنان، به دنبال بهره‌برداری سیاسی و تبلیغاتی از این تیم برآمدند؛ در حالی که در مسیر آماده‌سازی، نه حمایتی در کار بود و نه نشانی از توجه حرفه‌ای.
حتی جزئیات پاداش‌ها نیز عمق بی‌عدالتی را بیشتر نشان می‌دهد. برای برد مقابل سنگاپور هیچ پاداشی داده نشد، پیروزی برابر بوتان تنها 50 یورو پاداش داشت و برد مقابل اردن با 150 یورو همراه شد. در مجموع، برای سه برد خارج از خانه، بازیکنان تنها 200 یورو دریافت کردند. این در حالی است که تیم مردان برای هر برد خارج از خانه، بیش از 27 برابر این رقم پاداش می‌گیرد.
با وجود همه این اختلاف‌ها، فدراسیون فوتبال همواره در برابر پرسش‌های تکراری درباره کم‌توجهی به ورزشکاران زن، یا سکوت کرده یا به ژست‌های نمادین بسنده کرده است. سال‌هاست که این سؤال تکرار می‌شود که چرا زنان ورزشکار در ایران، حتی پس از موفقیت، سهمی برابر از منابع، امکانات، مربیان باکیفیت و توجه رسانه‌ای ندارند؟ اما پاسخ قانع‌کننده‌ای داده نشده است.
شاید هنوز برخی مدیران علاقه‌ای به یکسان‌سازی و رفع این تبعیض‌ها نداشته باشند، اما تفاوت 5 هزار و 450 یورویی بین پاداش تیم مردان و زنان، نه عرف است و نه قابل توجیه. به‌ویژه وقتی کارنامه تیم مردان با ناکامی‌های متوالی در جام ملت‌های آسیا و جام جهانی همراه بوده و در مقابل، دختران تیم ملی با کمترین‌ها بیشترین تلاش را کرده‌اند. در چنین شرایطی، دیگر نمی‌توان از عدالت جنسیتی در فوتبال ایران سخن گفت. این واژه، همچنان بیش از آن‌که واقعیت باشد، شعاری است که تنها در بیانیه‌ها دیده می‌شود.
