تحریریه آوش/ این روزها جملهای از شهرام ناظری دربارهه مولانا نقل شده که تعجبآور و پرسشبرانگیز است؛ اینکه «اگر مولانا در ایران بود، از بین رفته بود». چنین حکمی، سادهسازی تاریخ و نادیده گرفتن یک سنت عمیق فکری و پژوهشی است. اگر مولانا امروز در جهان زنده است، سهم بزرگی از این زنده بودن مرهون مولاناپژوهی در ایران است. از بدیعالزمان فروزانفر که شالوده علمی شناخت مولانا را بنا کرد، تا جلالالدین همایی، عبدالحسین زرینکوب، محمدعلی موحد و محمدرضا شفیعیکدکنی که هر کدام با دقت، وسواس و عشق، این…
