بازی روی مین؛ استقلال و پادیاب قربانی چمن بی‌کیفیت تختی
چمن ورزشگاه تختی در بدترین حالت خود، میزبان دیدار حذفی میان استقلال تهران و پادیاب خلخال است.
چمن ورزشگاه تختی تهران امروز میزبان دیدار استقلال و کشت‌وصنعت پادیاب خلخال در مرحله یک شانزدهم نهایی جام حذفی است؛ دیداری که قرار بود در ورزشگاه شهر قدس برگزار شود اما بنا به دلایلی لغو شد و نهایتاً به زمینی منتقل شد که بیشتر شبیه زمین تمرین فرسوده یک تیم آماتور است تا میزبان رسمی یک مسابقه حذفی.
سطح ناهموار، لکه‌های خشک و کچلی‌های گسترده چمن، و بخش‌هایی که عملاً هیچ پوشش گیاهی سالمی ندارد، فقط یک مشکل زیبایی‌شناختی نیست؛ این زمین برای بازیکنان خطر جانی دارد. پیچ خوردگی مچ پا، آسیب رباط، از دست رفتن تعادل و برخوردهای شدیدتر، فقط چند نمونه از آسیب‌هایی است که روی چنین زمینی انتظار بازیکنان را می‌کشد. در فوتبال حرفه‌ای دنیا، کیفیت زمین یکی از اصول اولیه برگزاری مسابقه است؛ اما در ایران، گاهی تبدیل به مانعی برای اجرا کردن ابتدایی‌ترین استانداردهای این ورزش می‌شود.
اینکه لیگ برتر و جام حذفی فوتبال ایران در سال ۱۴۰۴ مجبور است چنین مسابقاتی را روی چنین زمینی برگزار کند، تنها یک علامت سؤال ندارد؛ یک علامت تعجب بزرگ هم کنارش قرار می‌گیرد. فوتبال ایران هنوز برای دو تیم پایتخت، یک ورزشگاه استاندارد و آماده ندارد! ورزشگاه آزادی مدت‌هاست زیر عنوان «بازسازی» تعطیل مانده و نه برنامه زمانی مشخصی دارد، نه نشانی از اینکه چه زمانی آماده می‌شود؛ پروژه‌ای که هر بار وعده تازه‌ای درباره‌اش داده می‌شود و هر بار، به تعویق می‌افتد.
وقتی تیمی مثل استقلال، یکی از دو قطب فوتبال ایران، باید در زمینی چنین بی‌کیفیت مسابقه رسمی برگزار کند، تکلیف تیم‌های کوچک‌تر و دسته‌های پایین‌تر روشن‌تر از همیشه است؛ تیم‌هایی که سال‌هاست با کمبود بودجه، امکانات ناکافی و زمین‌های ناایمن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این شرایط نه‌تنها اعتبار فوتبال ایران را زیر سؤال می‌برد، بلکه به‌طور مستقیم روی کیفیت بازی‌ها، سلامت بازیکنان و حتی نتایج رقابت‌ها تأثیر می‌گذارد.
سؤال بزرگ اینجاست: فوتبالی که میلیاردها تومان گردش مالی دارد، چرا هنوز از تأمین اولیه‌ترین استانداردهای یک زمین فوتبال عاجز است؟ تا کی قرار است بازیکنان، مربیان و هواداران بهای بی‌برنامگی، بی‌توجهی و مدیریت ناموفق را با جان و کیفیت فوتبال بپردازند؟
