صحبت‌های طارمی فرار رو به جلو است/ هرچه بگوییم به حساب دشمنی می‌گذارند
پیشکسوت فوتبال ایران به تحلیل شرایط تیم ملی پرداخت در مورد عملکرد شاگردان امیر قلعه نویی در دیدارهای اخیر این تیم در تورنمنت العین امارات با ما همکلام شد.
رسول کربکندی، سرمربی اسبق سپاهان و ذوب‌آهن، در گفت‌وگو با خبرنگار آوش توضیحات را در مورد وضعیت تیم ملی داشت که ماحصل این گفت‌وگو را می توانید در زیر بخوانید:
طلسم تیم ملی ایران مقابل ازبکستان بار دیگر شکسته نشد؛ شرایط را چطور می‌بینید؟
من بازی قبل ازبکستان مقابل مصر دیدم و مشاهده کردم که این تیم خیلی پیشرفت کرده و تأثیراتی که فابیو کاناوارو مربی این ایتالیایی داشته کاملاا محسوس بود. آنها در خیلی باانگیزه و قوی مقابل مصر بازی کردند. آن چیزی هم که مورد علاقه ما بود، این مساله بود که ما در فینال مقابل مصر بازی کنیم که اتفاق نیفتاد و ازبکستان توانست حریفش را شکست بدهد و در روز فینال حریف ایران شود.
اما ازبکستانِ روز فینال، آن ازبکستان بازی با مصر نبود؛ یعنی اصلاا آن شرایط را نداشت. فقط در ۲۰ دقیقه اول نبض بازی را در اختیار داشتند و یکی دو موقعیت هم به‌دست آوردند ولی بعد از آن بازی متعادل دنبال شد. شرایط کار در نیمه اول کاملا مساوی بود ولی در نیمه دوم بازی به‌طور کامل در اختیار بچه‌های ما بود و تیم ازبکستان دیگر چهره بازی قبلش را نداشت.
پس چرا ایران باز هم نتوانست از سد این حریف عبور کند؟
یکی از دلایلش هم این بود که بازیکنان ما از نزدیک آنها را کنترل می‌کردند و تیم ما را زیر فشار گذاشته بودند. تا دقیقه ۶۵–۶۶ که بازیکن‌شان اخراج شد، آنها عملا عقب نشستند تا فقط بازی را به ضربات پنالتی بکشانند. تمام توپ و میدان دست ما بود و با اینکه اطراف محوطه جریمه حریف حضور زیادی داشتیم در این بازی متأسفانه نتوانستیم ضربه آخر را خوب بزنیم. تیم ملی در این دیدار به خصوص در نیمه دوم تیم برتر میدان بود و موقعیت هایی را روی دروازه حریف ایجاد کردیم ولی تراکم دفاعی آنها اجازه نداد که گل بزنیم. تعویض‌های ما هم تعویض‌های اثرگذاری بود؛ به‌خصوص زمانی که علیرضا کوشکی وقتی وارد زمین شد، خیلی خوب توانست خط دفاعی حریف را در چند مورد به‌هم بریزد با این اوصاف و با وجود این که در این دیدار تیم برتر بودیم کار به ضربات پنالتی کشیده شد و در نهایت در پنالتی بازی را به حریف مان واگذار کردیم. در مجموع باید بگویم علیرغم برتری ما، روزی که برتر بودیم، این گربه‌سیاه فوتبال باز ما را رها نکرد و این تیم توانست در ضربات پنالتی برنده شود.
در پایان این دیدار حواشی زیادی در مورد ضربات پنالتی به گوش می رسد؛ در این مورد چه صحبتی دارید؟
درست است. حالا این چیزهایی که گوشه و کنار و در فضای مجازی در مورد پنالتی ها می‌بینیم، عجیب است. گویا یکی دو نفر از بازیکنان ما حاضر نشدند پنالتی بزنند. در نهایت هم بازیکنی پنالتی زد که گویا آمادگی نداشت و فقط توپ را در دستان دروازه‌بان ازبکستان قل داد. در ضربات پنالتی، برخلاف بازی گذشته که همه بازیکنان باتجربه‌مان پنالتی زدند و موفق بودند، این‌بار نمی‌دانم چه اتفاقی افتاده و آنچه در این مورد می‌خوانیم چقدر صحت دارد می‌گویند برخی بازیکنان حاضر نشدند پنالتی بزنند.
یکی از پنالتی‌زن‌های اصلی تیم ملی محمدحسین کنعانی‌زادگان است. به‌نظر شما بهتر نبود بازیکن مثل کنعانی زادگان به جای بازیکنانی که اعلام کرده بودند آمادگی ندارند، مامور زدن پنالتی می شد؟
وقتی بازی می‌رسد به دقیقه ۸۵–۸۶، مربی باید فکر کند که ممکن است بازی به پنالتی بکشد. باید پنالتی‌زن‌های مشخص داشته باشد و اگر بازیکنی بیرون زمین است که پنالتی‌زن است، او را وارد زمین کند.
من واقعا نمی‌دانم بازیکن حق دارد بگوید «من پنالتی نمی‌زنم»؟ این‌ها همه علامت سؤال‌هایی است که از دیشب تا حالا به‌وجود آمده است. در فیلمی بعد از بازی هم نشان داده شد که قلعه‌نویی به میلاد محمدی می‌گوید: «تو چرا پنالتی زدی؟» خب من نمی‌دانم؛ مگر کادرفنی برای پنالتی زدن لیست نداده بودند؟ مگر نباید مشخص باشد پنج پنالتی‌زن تیم چه کسانی هستند؟ چرا این اتفاق نیفتاده؟ این‌ها خودش علامت سؤال‌های بزرگ است.
به نظر می رسد سرمربی تیم ملی باوجود صحبت هایی که مطرح می کند عملا در مورد مسائل فنی انتقادپذیر نیستند! تیم ملی در دو بازی—یعنی ۱۸۰ دقیقه—گل نزده‌است ولی در مصاحبه ها عنوان می شود «ما دو بازی کلین‌شیت کردیم». فکر می‌کنید در آستانه جام جهانی کلین‌شیت مهم‌تر است یا گل‌زدن؟
ما یکی از نقاط مثبت‌مان در تیم ملی همیشه خط حمله‌مان بوده. با بودن طارمی و یکی دو بازیکن دیگر، همیشه به این خط حمله می‌بالیدیم ولی این خط در حال حاضر ضعیف عمل کرده است. به‌نظر من اختلاف سلیقه‌ای بین کارشناسان و امیر قلعه‌نویی از همان ابتدای انتخاب ایشان به‌عنوان سرمربی تیم ملی وجود داشت. به همین دلیل بود من در مصاحبه های قبلی هم گفته ام ما دیگر چه بگوییم؟ هر آنچه بگوییم نتیجه‌ای ندارد؛ همه را به حساب دشمنی و بیهوده‌گویی می‌گذارند. واقعا در این مسائل آن‌قدر تکرار شده که دیگر صحبت‌کردن چندان فایده‌ای ندارد. کارشناسان هرچه باید می‌گفتند تا الان گفته‌اند.
در این مورد توضیح بیشتری دارید؟
به‌نظر من، یک مربی تیم ملی وقتی کارشناسان نظر می‌دهند، باید همه نظرات را بشنود و آنهایی که درست است بنشیند با کادرفنی عریض و طویل شان بررسی کند. اگر درست بود اصلاح کنند و اگر نبود از کنار بگذارند ولی اینکه همه را به شکلی محکوم کنند یا انگ بزنند که «این‌ها دشمن ما هستند»، کار درستی نیست. شما الان به من زنگ زده‌اید تا نظر من را در مورد تیم ملی می‌پرسید؛ من که به شما زنگ نمی‌زنم برای مصاحبه. روزی دو سه بار به من زنگ می‌زنند، من هم احترام می‌گذارم و پاسخ می‌دهم. با این اوصاف سوال من این است برد یا باخت تیم ملی چه سودی برای من دارد؟ جز اینکه نگران فوتبال کشور باشم؟ به نظرم تا به امروز نوع برخورد با نقدها، برخورد درستی نبوده و به همین دلیل به نظرم تکرار این مباحث دیگر ضرورتی ندارد.
قبل از حضور تیم ملی در امارات، آقای رئیس‌جمهور در اردوی تیم ملی حضور پیدا کردند و اکثر بازیکنان مصاحبه کردند و از حمایت دولت و وزارت ورزش گفتند ولی بعد از این باخت، مهدی طارمی می‌گویند «از بالا نمی‌خواهد فوتبال ما نتیجه بگیرد» این تناقض را چطور می‌بینید؟
بعد هم مصاحبه‌های بعد بازی مهئب طارمی یک سری صحبت‌ها کرد درباره اینکه فوتبال را نمی‌خواهند و می‌خواهند و… که به‌نظرم حرف‌هایی بود که خیلی برای جامعه قابل‌پذیرش نیست و به‌نظر من فرار رو به جلو است. من نمی‌گویم فوتبال ما ایراد ندارد، اما آدم باید زمانی حرف بزند که در موضع قدرت باشد. وقتی پیروز می شوید، حرف‌های آدم را بهتر گوش می‌دهند تا وقتی که باخته اید. این را نمی‌دانم چقدر درست است ولی یکی از مسائلی که در فضای مجازی مطرح شده این است که یکی از بازیکنانی که باید پنالتی می‌زده و نزده، خود مهدی طارمی بوده. حرف من این است در چنین شرایطی وقتی پنالتی نزده و تیم باخته؛ این حرف‌ها و این مصاحبه‌ها به‌نظر من فرار رو به جلو است.
