«کلودیا کاردیناله» زیبارویی که از کوچه‌های تونس آمد و دل سینمای جهان را برد
گروه فرهنگ و هنر آوش/ ستاره‌ای که امروز چشم از جهان فروبست، روزگاری فروغ سینمای جهان و ایتالیا بود، زنی زیبارو که روی پرده نقره‌ای می‌درخشید.
در روزگاری که سینمای ایتالیا افسانه بود و کارگردانانش همچون شوالیه‌های رومی سینمای جهان را تسخیر کرده بودند، و بازیگرانش از زن و مرد محبوب‌ترین چهره‌های سینما بودند، کلودیا کاردیناله از کوچه‌پس‌کوچه‌های محله مستعمراتی فرانسه «لاگولت» به جهان سینما راه پیدا کرد. دختری که مسیر زندگی‌اش از خیابان‌های آفتاب‌زده‌ی تونس آغاز و به فرش قرمز جشنواره‌های بین‌المللی کشیده شد.
کاردیناله؛ تولد و کودکی در خاک و آفتاب
کاردیناله در سال ۱۹۳۸ در تونس، در خانواده‌ای ایتالیایی‌تبار به دنیا آمد. زبان مادری‌اش نه ایتالیایی، بلکه فرانسوی و عربی تونسی بود. کودکی‌اش در محله‌های مهاجرنشین گذشت؛ جایی که او به‌دوراز زرق‌وبرق اروپا، دنیای کودکی را با خاک، آفتاب و صدای دریا تجربه کرد. همین ریشه‌ها، بعدها به او نوعی صداقت و بی‌پیرایگی در بازیگری بخشید.
او اولین بار بازیگری را با فیلم کوتاه «حلقه‌های طلا» که در تونس فیلم‌برداری و در جشنواره برلین اکران شد، تجربه کرد.
او که می‌خواست معلم شود در مسابقه «زیباترین دختر ایتالیایی در تونس» شرکت و برنده سفری به ایتالیا شد و این سرآغاز یک ماجراجویی بود.
کلودیا ۲۰ ساله دل ایتالیا را برد و سفرش به قراردادهای سینمایی منجر شد که زندگی او را برای همیشه تغییر داد. او برای اولین‌بار در یک فیلم سینمایی بلند در نقش کوچکی حاضر شد و در کنار عمر شریف بازیگر مصری سرشناس آن روزگار حضور یافت. همین نقش کوتاه در فیلم «گوها» (۱۹۵۸)، باعث شد که او به ستاره سینمای ایتالیا و بعدها فرانسه تبدیل شود.
بازیگری برای بزرگ‌ترین کارگردانان سینمای جهان
کاردیناله فقط ستاره‌ای جذب و زیباروی پرده نقره‌ای نبود و فقط در سینمای تجاری بازی نکرد؛ بلکه به‌سرعت به سینمای هنری ایتالیا راه پیدا کرد و برای بزرگان همچون فدریکو فلینی، سرجیو لئونه، لوکینو ویسکونتی و... بازی‌هایی درخشان کرد. کاردیناله در کنار بازیگران بزرگی همچون هنری فوندا، مارچلو ماسترویانی، آلن دولن و... ایفای نقش کرد.
دهه ۶۰ اوج زیبایی و کار
دهه‌ی ۱۹۶۰ نقطه‌ی اوج کارنامه‌ی کاردیناله بود. او به‌سرعت به یکی از نمادهای سینمای ایتالیا و اروپا بدل شد. همکاری با کارگردانان بزرگ جایگاهش را تثبیت کرد:
در فیلم «پلنگ» لوکینو ویسکونتی، باوقار و ظرافتش تصویری ماندگار از زن اشرافی خلق کرد.
در فیلم «هشت و نیم» فدریکو فلینی، به‌عنوان تجسم رؤیای زنانه در ذهن کارگردان، به چهره‌ای اسطوره‌ای بدل شد.
در فیلم «روزی روزگاری در غرب» سرجیو لئونه، با نقشی پیچیده و چندلایه نشان داد که می‌تواند هم‌زمان معصومیت و قدرت را در یک کاراکتر جاری کند.
کاردیناله در همین سال‌ها وارد سینمای آمریکا شد و در فیلم‌های مشهوری مانند «پلنگ صورتی» کنار دیوید نیون و پیتر سلرز افسانه‌ای ظاهر شد.
چهره‌ای فراتر از زیبایی
اگرچه کاردیناله به‌عنوان یکی از زیباترین زنان عصر خود شناخته می‌شد، اما او همواره تلاش کرد فراتر از برچسب «زن زیبا» باشد. نقش‌هایش نشان می‌دهند که او قدرت درونی، استقلال و عمق شخصیت زنانه را به تصویر می‌کشید. در مصاحبه‌هایش بارها گفته بود که زیبایی برایش تصادفی است، اما کاریزما و استعداد بازیگری را حاصل تلاش می‌داند.
دوران پختگی و فعالیت‌های اجتماعی
در دهه‌های بعد، کاردیناله همچنان در سینما فعال ماند، اما بیشتر به سراغ پروژه‌های منتخب رفت. او علاوه بر بازیگری، به فعالیت‌های اجتماعی نیز پرداخت؛ به‌ویژه در زمینه‌ی حقوق زنان و مسائل اجتماعی در تونس و ایتالیا.
پلی میان جنوب و شمال
کلودیا کاردیناله که امروز درگذشت نه‌تنها یک بازیگر، بلکه بخشی از تاریخ سینماست. حضورش در فیلم‌های کلاسیک، تصویری از زن مدیترانه‌ای باوقار، سرسختی و درخشش بی‌انتها را به یادگار گذاشته است. او پلی است میان دنیای جنوب و شمال مدیترانه، میان تونس و رم، میان رؤیا و واقعیت.
