۲۶ مرداد؛ روزی که ایران فرزندان صبورش را در آغوش کشید
بیست‌وششم مرداد ۱۳۶۹ روزی است که تاریخ ایران با اشک و لبخند ورق خورد؛ روزی که پس از سال‌ها رنج و غربت هزاران آزاده سرافراز از اردوگاه‌های بعثی به خانه بازگشتند و طنین «خوش آمدید» در سراسر وطن پیچید.
۲۶ مرداد ۱۳۶۹ در تاریخ ایران روزی ماندگار است؛ روزی که پرده‌های انتظار کنار رفت و هزاران آزاده سرافراز پس از سال‌ها دوری و رنج اسارت در اردوگاه‌های عراق به میهن بازگشتند. آن روز، خیابان‌ها غرق در شور و اشک و لبخند بود و صدای «خوش آمدید» در همه‌جا پیچید.
جنگ هشت‌ساله نزدیک به پنج میلیون ایرانی را به میدان جنگ کشاند؛ جوانان، بسیجیان، سربازان و ارتشیانی که همه تمام توان برای سربلندی ایران جنگیدند. از میان آنان، ده‌ها هزار نفر به اسارت دشمن درآمدند. طبق آمار رسمی حدود 43 هزار ایرانی در اردوگاه‌های بعثی‌ها سال‌های دشواری را پشت سر گذاشتند.
۲۶ مرداد آغاز موج بزرگ آزادی بود. در این روز و روزهای پس از آن بیش از 37 هزار آزاده ایرانی به کشور بازگشتند و تا پایان همان سال شمار آزادگان بازگشتی به بیش از 39 هزار نفر رسید و در مجموع بیش از 70 هزار نفر به وطن برگشتند. صحنه‌هایی که در مرزهای میهن شکل گرفت به نمادی از پایداری و عشق بدل شد: مادری که پس از سال‌ها، فرزند اسیرش را در آغوش گرفت؛ همسری که جوانی‌اش را در انتظار گذرانده بود و حالا دوباره شریک زندگی‌اش را می‌دید و فرزندانی که پدرانشان را نخستین بار در لباس خاکی آزادی شناختند.
آزادگان نه‌تنها یادگاران جنگ بلکه حامل درسی بزرگ برای تاریخ ایران هستند؛ درسی از صبر، استقامت و ایمان به وطن. آنان نشان دادند مرزهای سیم‌خاردار نمی‌تواند مانع سربلندی یک ملت شود. امروز پس از گذشت سه دهه بازگشت آزادگان همچنان یکی از پرافتخارترین فصل‌های تاریخ معاصر ایران است؛ فصلی که یادآور این حقیقت است. ایران همیشه فرزندان دلیرش را دوباره در آغوش خواهد کشید.
۲۶ مرداد فقط یک تاریخ در تقویم نیست روزی است که بوی آزادی و اشک شوق در آسمان وطن پیچید و ملت ایران بار دیگر طعم پیروزی را چشید.
