روستای هجیج، جنگلی در دل کوه‌های اورامانات
در دل اورامانات کرمانشاه، کنار روستای پلکانی هجیج، جنگلی پنهان با درختان بلوط، چشمه‌های زلال و مهی دائمی نفس می‌کشد. جایی که طبیعت، فرهنگ و معماری در هم تنیده شده‌اند.
در جایی دور از نگاه دوربین‌های شهری و دورتر از هیاهوی جاده‌های آسفالت‌شده، روستایی هست که نه فقط بر دامنه کوه، که انگار بر لبه تاریخ ایستاده است. روستای هجیج، نگینی گمشده در کوهستان‌های اورامانات کرمانشاه، جایی‌ست که طبیعت، تاریخ و زندگی در هم تنیده‌اند و در اطراف این روستا، جنگلی پنهان وجود دارد که با هزار چهره‌ی خاموش، منتظر مانده تا کسی او را کشف کند.
موقعیت جغرافیایی
روستای هجیج در شهرستان پاوه، در منطقه اورامانات کرمانشاه قرار دارد؛ منطقه‌ای که در سال ۱۴۰۰ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد. مسیر دسترسی به هجیج، اگرچه آسفالته است، اما از دل پیچ‌وخم‌های کوهستانی و دره‌های عمیق می‌گذرد. حدود ۳۰ کیلومتر از شهر پاوه باید رانندگی کنید تا به جایی برسید که زمان ایستاده و طبیعت هنوز بکر است.
ویژگی‌های روستای هجیج
اطراف روستای هجیج، پوشیده از جنگل‌هایی است که کمتر دیده و کمتر قدم‌زده شده‌اند. این جنگل‌ها، بخشی از پوشش جنگلی زاگرس هستند، اما با ویژگی‌هایی که آن‌ها را از سایر نقاط متمایز می‌کند:
تنوع گیاهی حیرت‌انگیز (بلوط ایرانی، گلابی وحشی، زالزالک، بنه، انجیر کوهی، سماق، شیرخشت و...)، چشمه‌های متعدد که از دل کوه می‌جوشند و در دل جنگل ناپدید می‌شوند مه دائمی در فصول بهار و پاییز که فضایی رؤیایی، شبیه فیلم‌های فانتزی ایجاد می‌کند و صدای پای حیواناتی که دیده نمی‌شوند: گرگ، روباه، شغال، و گاه گرازهای جنگلی، همه و همه در منطقه‌ای که هیچ تابلو، نقشه، یا کمپ گردشگری رسمی ندارد. جنگلی که هنوز نام رسمی ندارد، اما برای محلی‌ها بخشی از زندگی است.
چرا جنگل هجیج خاص است؟
چون بافت فرهنگی و معماری روستای هجیج، بخشی از هویت همین جنگل است. خانه‌ها به صورت پلکانی بر کوه ساخته شده‌اند و سقف هر خانه، حیاط خانه‌ی بالایی‌ست. مردمان اینجا به زبان اورامی صحبت می‌کنند؛ زبانی کهن که هنوز هم در کوچه‌پس‌کوچه‌ها زنده مانده است.
در اطراف روستا، چشمه‌هایی مثل "چشمۀ بل" می‌جوشند که مقدس شمرده می‌شوند و افسانه‌های محلی درباره آن‌ها نقل می‌شود. همه‌چیز در اینجا بکر است؛ نه از رستوران‌های پرزرق‌وبرق خبری هست، نه هتل‌های مجلل. تنها اقامت، در خانه‌های محلی با غذاهای دست‌پخت اهالی امکان‌پذیر است.
پتانسیل‌هایی که باید دیده شود
با تمام زیبایی‌ها، جنگل‌های هجیج و حتی خود روستا، در آستانه فراموشی هستند. نه خبری از معرفی در تورهای گردشگری رسمی هست، نه امکانات اولیه‌ای برای حضور گردشگران ماجراجو. پتانسیل‌های این روستای زیبا اگر دیده نشود، می‌تواند به قربانی سکوت بدل شود. جنگل هجیج، مثل قصه‌ای ناتمام، در دل کوهستان‌های اورامانات باقی مانده است. صدای طبیعت آن، با صدای زبان کهن مردمش و معماری شگفت‌انگیز پلکانی، ترکیب عجیبی از زندگی و راز را ساخته است. شاید زمان آن رسیده که به جای کشف سرزمین‌های دور، به جست‌وجوی گنجینه‌های فراموش‌شده در دل کشور خودمان برویم.
