ناکامی نوجوانان والیبال ایران در تاشکند
تیم والیبال نوجوانان ایران با پذیرش دومین شکست مقبل اسپانیا به مقام چهارم رقابتهای قهرمانی جهان رسید.

تیم ملی والیبال نوجوانان ایران در دیدار ردهبندی رقابتهای جهانی زیر ۱۹ سال که به میزبانی تاشکند ازبکستان برگزار شد، بار دیگر برابر اسپانیا شکست خورد و از کسب مدال بازماند.
در این مسابقه نزدیک و نفسگیر، نوجوانان ایران ستهای اول و سوم را با نتایج ۲۵ بر ۲۳ و ۲۵ بر ۱۵ به سود خود به پایان رساندند، اما در ستهای دوم، چهارم و پنجم به ترتیب با امتیازهای ۲۵ بر ۲۳، ۲۵ بر ۲۱ و ۱۵ بر ۱۰ مغلوب حریف شدند.
ترکیب آغازین ایران در این دیدار شامل عرشیا سعادتی (کاپیتان)، امیر نادری، محمدامین رحیمی، امیرمحمد رفیعیراد، نیما باطنی، آرمین آسیایی و مهدی سخاوی (لیبرو) بود.
دو عامل کلیدی در شکست برابر اسپانیا
تیم ایران از نظر قدرت حمله روی تور، همسطح اسپانیاییها عمل کرد، اما دو تفاوت عمده باعث پیروزی متادورهای جوان شد. نخست، حضور بازیکنی محوری به نام دیراچه، که شاید پس از پاسکال، دومین پدیده نسل جدید والیبال اسپانیا باشد. دوم، هماهنگی تیمی و انسجام تاکتیکی اسپانیاییها بود که در پوشش، همراهی و اجرای برنامههای گروهی، عملکردی کمنقص داشتند. تمام شش بازیکن در میدان نقش مؤثری در اجرای چرخه تاکتیکی داشتند؛ موضوعی که در بازی قبلی مقابل فرانسه نیز به چشم آمده بود.
در مقابل، ایران در بخشهایی مانند دفاع روی تور و پوششهای عقب زمین، ضعف مشهودی داشت. این نشان میدهد که باوجود اردوهای متعدد، برنامهریزی تاکتیکی ما در سطح پایه هنوز به تکامل نرسیده است.
استعداد هست، سرمایهگذاری نیاز است
نباید فراموش کرد که تیم فعلی نوجوانان ایران، دارای استعدادهای درخشانی است. بازیکنانی مانند نیما باطنی و آرمین آسیایی در پست سرعتیزن، نویدبخش آیندهای روشن برای والیبال کشور هستند. اگرچه انتظار نمیرود تمام ۱۲ بازیکن این تیم مستقیماً وارد ترکیب تیم بزرگسالان شوند، اما مسئله کلیدی آن است که از این پس چگونه این «نوستارگان» را به ستارگان واقعی تبدیل کنیم.
ایران یکی از بیشترین اردوهای تدارکاتی را در رده پایه برگزار کرده، اما به نظر میرسد نیاز به نگاهی نوگرا و راهبردیتر داریم. بهرهگیری از تجربه و دیدگاه مربیانی چون آندرهآ پیاتزا میتواند به توسعه فنی و تاکتیکی بازیکنان نوجوان کمک شایانی کند.
فراتر از نتیجه؛ ساختن آینده
شکست و پیروزی در این ردهها پایان راه نیست؛ آنچه اهمیت دارد، آمادگی برای ساختن نسلی بهتر در والیبال ایران است. آینده از آنِ بازیکنانی است که امروز در همین میادین، تجربه شکست و پیروزی را میآموزند و از آن برای رشد فردی و تیمی خود بهره میبرند.